Sirena e Drenasit
=======Daran=Leka=dartre93@gmail.com=== Nga kolekcioni Novela bashkohore==================================== ====================================
Kapitulli i parë
Parisi në muajin gusht vlon për çdo vit nga
turistët që vijnë ta vizitojnë këtë metropolë nga të katër
anët e botës. Në restorantin "Bellaçao" në një lagje
joshëse buzë Senës, përvec klientëve të huaj e turistë të
ndryshëm, në këtë lokal të ngrohtë me mikpritje ulqinaku, vinin
shpesh herë edhe mysafirë e vizitorë të tjërë, shqiptarë që
vizitonin kalimthi qyetin e shëndritshëm, klientët ndaheshin të
knaqur dhe kthehëshin më mbrresa të pa shlyera, kështu ishte
pritur para disa ditësh në lokalin e Rizos edhe një klient i
rëndësishëm, kryebashkiaku i Drenasit i cili i shoqëruar nga një
vëndas i tij që prej dekadash jetonte në Paris, Ariani, pra për
darkë kishte planifikuar të ftonte bashkiakun në restorantin
e ulqinakut, në "Bellaçao" ku si gjithëmonë, Ilo i
kishte pritur më bujari, dhe këtu Ilo mësoi emrin e kësaj
qyteze kosovare, që nuk e kishte dëgjuar asnjëherë më parë.
Kishin kaluar dy tri ditë kur në lokalin e Ilos
hyjnë dy vajza afër të tridhjetave dhe posa
zunë vend në një tavolinë, njerës, që kishte flokë ngjyrë
geshtenjë, i shkojnë sytë tek shqiponja dykrenare që Rizo e
mbante gjithmonë sipër banakut. Ajo e shikon me çudi simbolin, iu
drejtua shoqës së saj Laures duke e prekur që ti ktheje syt kah
simboli.
– Më duket se qenka restoran shqiptar, shihe
shqiponjën...Te kam folur se kam bërë kerkime në internet këto
dite.
– Mirë, pra mos hezito tani, pyete këtë kamarierin
mos ndoshta din diçka...duhet të dilni nga guaca Lori.
Lori e pyeti Ilon qe sapo afrohej tavolinës së tyre
më fletoren e menuesë në dorë.
– Shqiptar jeni, ju ?- pyeti vajza.
– Po, i përgjigjet Rizo, shqiptar jam, ia keni
qelluar, po ju nga jeni ?
– Po edhe unë jam shqiptare - ia ktheu ajo më
një buzëqeshje.
– Ndoshta jeni shqiptare por në të folur nuk keni
aksent fare, pra ju duhet të jeni shqiptare e lindur këtu.
– Jo, -iu pergjigjë vajza. Unë quhëm Lori por kam
lindur në Drenas, në Kosovë. Tani krejtë vonë e kam zbuluar se
ku gjëndët ky vendë, përmes interneti, dhe mësova se shumica e
banorëve janë shqipëtar në këtë vendë. Drenasi duhet të
jetë vendi im i lindjës por unë asnjëherë nuk kam qënë atje.
- Po pse - e pyet Rizo...!?
- Po pse - e pyet Rizo...!?
– Ehhh ! - lëshoi Lori një psherëtimë të thellë,
jeta ime është një histori e gjatë dhe tepër e komplikuar- i
thotë vajza. Pastaj nis e i rrëfen Rizos më pakë fjalë se si
ajo ishte e adoptuar tek një familje franceze ku sapo kishte ardhur
në këtë botë dhe deri këtu ishte rritur në këtë familje që
e kishin mbajtur si trajtohet një bijë e tyre e vërtetë ..
Sipas ligjit francez pra, por edhe botëror, emri i
vëndëlindjës nuk guxon të humbët asnjëherë, edhe pse prindërit
e saj adoptiv e kishin regjistruar në emrin e tyre, më
nënshtetësi franceze, vendi i lindjes i mbetët në letër
përgjithëmon po ai Drenasi i para luftës.
Rizo i emocionuar para këtij rasti të vaçantë, i
spjegon pa keqardhje Lorit se, para disa ditëve kishte si mysafir në
në këtë lokalin e tij pikërishtë Bashkiakun e Drenasit.
- Më këni lënë pa fjalë ! Shumë e habitshme më
duket kjo histori, se, më parë as që kam dëgjuar për këtë
vendë, më dukët si e pabesueshme ! Tani po më befasoni edhe më
fatin e jetës suaj. A keni kërkuar ndonjëherë për ti njohur
prindërit tuaj biologjikë atje në Drenas ? - e pyet Rizo.
– Jo, asnjëherë deri më sot, - thotë vajza,
përpos në internet këto ditë kam kërkuar në google, më
“drenas" dhe nga rezultatet
mësova se ky vendë është i ri i pas luftës, dhe mësova pastaj
se krahas këtij emri ishte edhe emri i vjetër që kam edhe në
dokumentet e mia, mësova pra se Drenasi gjëndet në Kosove, diku
në Ballkanë. Kaqë, nuk dija më tepër, ende nuk i kam filluar
kërkimet e duhura por e kam ndërmend t’ja fillloj një ditë,
ndoshta prej këtij momenti, zemra ma thotë, “ecni në këtë
drejtim”. – Një buzëqeshje si ajo e mëparëshme iu duk në
ftyrë. Patjetër se dua të di mbi të shkuarën dhe të ardhmën e
prindërve të mi biologjikë, dua të di së paku origjinën time
pse dhe si kam ardhur deri këtu- u shprehë Lori e ndërkohë një
hije trishtimi i ra përsëri mbi fytyrë..
Rizo vrëjti këtë gjë, mbeti pakë ngushtë nga ky
ndryshim emocionesh të vrejtura në fytyrën e vajzes së panjohur,
nuk donte që ta lëndonte, por kurreshtja e shtyu ta pyeste nëse
prindërit e saj adoptiv ia kishin thënë asaj të vërtetën apo
ia kishin fshehur origjinën e prejardhjës së saj, Lori iu
përgjigj pa kurrëfarë kompleksi, i hapi zemrën mënjêherë
Ilos.
– Kur isha e vogël po, kishte zona më hije që
vetëm tani më kohën më bien ndërmendë dhe më rrotullohën
ato ngjarje si në një shirit filmi, por këto vitët e fundit pasi
jamë pjekur ndoshta sa duhej, ndryshoi situata për mua. Mësova
shumë gjëra. Sipas thënjes së babait tim, për shkaqe të
panjohura sapo kam lindur, nëna ime më ka lënë atje në Drenas
diku buzë një lumi. Kështu më ka thënë babai që më ka
rritur.
– Unë se besoj se të kanë lënë te lumi, sa
vajzë e bukur që jeni, nuk ka mundësi as arsyje të ju trajtoje
nëna juaj kështu, nuk e kemi traditë një veprim të tillë, më
vjen keqë shumë. Mbase ndoshta ka qënë në rrethana të pa
deshirueshme, besoj se tani së shpejti ju vetë do ta gjëni të
vërtetën.
– Po si ta gjejë të vërtetën unë nga këtu ku
asgjë nuk di për mamin tim ? - i tha trishtueshëm vajza. Unë nuk
njoh njëri këtu në Paris që mund të më ndihmojë. Kosova më sa
e di nuk ka konzulatë këtu dhe gjuhën nuk e njohë, nga t’ja
mbaj më parë,nuk njohê njeri nga atje, jeni shqiptari I parë
që kontaktoj sot.
- Zonjush e nderuar, Prit ! Më sa kam mundësi do
perpiqem të ju ndihmoje, të thash se, para dy ditësh këtu ishte
klient pikërishtë në këtë tavolinë edhe bashkiaku i Drenasit.
Si të kerkoni fatëbardhësi më të lumtur se kjo ditë ?
- Keni të drejtë, ndoshta kjo rastësi do jetë një
shenjë i mirë për kërkimet e mia sikur të më thërriste
vëndlindja ime Drenasi, si duket ka ardhur koha, tani jam mjaftë
e pjekur për ti perballuar këto pengesa. Më duhet të bëjë
diçka. Vite të tëra i kam kaluar në vetmi këto dyshime e vuajtje
të thella që më ngacmonin në zemër, identiteti im, mosnjohuria
rrethë periardhjes sime, mos të flas për vuajtje mëndore e
psiqike dhe netët pa gjumë që i kam kaluar deri më sot, tashmë
jam e rritur e jo siajo beba e Drenasit, nuk mundem të rri duar kryq
para kësaj drame që me ka ndodhur mua. E kam marrë parasysh dhe
dua ta përballoj të vërtetën sido që të jetë ajo më shpres se
një ditë do ta gjejë nënën time të vërtetë, mendoj se siç
shifet, në rrethanat që më kanë gjetur aty pranë lumit, siç më
thotë babai adoptiv, më të lehtë e kam për të kërkuar në
këtë drejtim për të ardhur deri tek ajo, e pastaj dua ta kuptoj,
pse isha për nënën time një fëmijë i padeshiruar ? Besoj se
duhët të gjëndet një dokument apo një dëshmi që do të më
drejtonte deri tek identiteti i nënës sime, më shtynë diçka
që tê ndjeki këto kerkime, më duhet patjetër të kthehëm në
vendin e origjinës sime, kam një munges në shpirtë, së pari
ta gjejë të vërtetën !
Kështu e dëshpëruar, Lori gjeti tek Rizo gurin e
magjive, shpresën e humbur mbështetjen e predestinuar që ndoshta
do ta drejtonte në rrugën e duhur për të gjetur fillin e kësaj
copës së kërthizës së shkëputur, gati tri dekada më parë,
që kur ishte foshnje, diku atje në Kosovën e largët !
- Ku mund ta gjëjë unë këtë bashkiakun, i thotë
Lori, gati në dëshpërim dhe po e gjeta, sa mund të më ndihmojë
e si do të më ndihmojë ai kur kanë kaluar gati 30 vite..!? Me sa
kam lexuar në internet, lufta në Kosovë dogji dhe shkatërroi
gjithshka që gjeti përpara, ndoshta do këtë djegur dhe dokumenta
e libra rregjistrimi, ndoshta vetëm përmes ADN-së do të ketë
mundësi të bie në gjurmë të kaluarës sime të ërrët,
mirëpo këto analiza kushtojnë tepër shtrenjtë…. Pastaj, pa
asnjë dokument, pa asnjë dëshmitar, nga t'ia filloj ?
Në këtë dilemë, Rizo e qetëson Lorin, se ai do marri në telefon atë vëndasin që e shoqëronte bashkiakun e Drenasit, Arianin ku përmes tij kishte shpresë të vijë deri tek ai.
Pas pakë Rizo e mori në telefon Arianin. Lori nuk e
kuptonte as një fjalë nga biseda telefonike. Ajo më padurim
priste se çdo ti thoshte Rizo nga kjo bisedë, kur Rizo mori lapsin
dhe një copë letër, i bëri shenjë Lorit që të shenojë numrin
e telefonit të saj, që të lidhin kontaktet mes tyre... Në sytë e
Lorit formoheshin shkëndija të imta drite nga pasioni që përcillte
bisedën e dy bashkëatdhetarëve të saj në gjuhën shqipe që për
të ishte hera e parë që dëgjonte këtë gjuhë melodike, i dukej
asaj e ëmbël, për Lorin ishte një zbulim që shtonte kurreshtje
që në fjalët e para...
"Dëgjo Arjan, të thashë se kjo goca është
këtu para meje, kjo ka ndërmend të bëjë kërkime për të gjetur
prindërit e saj biologjikë, thotë se është shqiptare e kosovës,
sipas vendit të lindjes që ka në dokument, ku sipas t'atit të
saj adoptiv, si foshnje e kanë gjetur diku aty buzë një lumi..në
Drenas." nga ana tjetër e telefonit Arjani i pergjigjet Ilos;
" ...e pamundur, kurrësesi ... kjo na qënka një
qështje tepër delikate, ku i dihet a është shqiptare apo jo. Te
ne ka patur edhe pakica të tjera, nëse e ëma e saj, e ka lënë
ashtu buzë lumit të shkretën, më vjen keq, nuk di si t'ia bëjmi.
– Arjan, kjo vajza mëzi rri në kembë këtu para
meje. I thashë se do e ndihmoni e ka ndermend të shkoje atje së shpejti, për të kërkuar nënën e saj. Pastaj kush është dhe nga vijnë prindërit e saj nuk ka rëndësi. Kjo ka lindur në Drenas pra, po të
ishte nga Ulqini, menjëherë do i ndihmoja. Më thuaj tani, a mund
ta orjentosh deri në Drenas tek bashkiaku i juaj këtë vajzë apo
jo, kjo nuk e din fare gjuhën shqipe, së paku ta ndihmojë ndonjëri
atje, pra më së miri do ishte që te lidhet më bashkiakun që
ishte këtu, besoj ka për ti ndihmuar në këto kërkime.
“Rizo, e kuptoj qartë problemin e saj, mirëpo Drenasi nuk është si Ulqini, ti nuk e ke iden fare si
është tek ne atje, nuk i dihet, por do mundohëm.."
Lori e ndiente vehtën si një lis pa rrënjë, pa
origjinë e pa identitet, pa të afërmit e saj pa as një lidhje
familjare në këtë botë...
Këto vitët e fundit, disa herë Rolandi, i ati i saj
adoptiv i kishte thënë Lorit se, pas luftës së Kosovës, ndoshta
nëna e saj ka mbijetuar luftën, ku me shpresë ende gjëndet
diku e gjallë dhe se kishte ardhur koha që ta kërkonte.
Më gjithë ato ngjarje e tragjedi që kishin
perjetuar populli shqiptarë në fundin e shekullit XX-të nê
Kosovë, krejtë pak shpresa i kishin mbetur Lorit. Ku ti dihej
pastaj fati i një gruaje së mjerë se, a ishte ende gjallë apo e
vdekur, e martuar apo e pa martuar ? Ndoshta ajo ka marrur
arratinë për te shpetuar diku për ndonjë vëndë të largët të
botês si shumë refugjate të tjerë ? Këto mendime nuk e linin të
qetë Rolandin ku para syve te tij iu qfaqëshin skena tê
tmerrshme përmes ekranit të vogël, ato skena të luftës që
transmetonin rrjetët televizive ku një popull i tërë kishte
braktisur shtëpit e tyre, disa të djegura, shumë të vrarë e të
lënduar, mirëpo shpesheherë para syve i dilte gjithnjë një grua
që mbante një fëmijë shtrënguar në gjoks. Rolandi e
paraftyronte këtë imazh nga ekrani sikur të ishte nëna e Lorit.
E shifte të mjeruar, më krahët e hapur duke vrapuar në mjegull
sikur se ishte në kerkim të vajzës së saj të humbur.
Një ditë, kah mesi i Prillit, një muaj pas fillimit
të egzodit kosovar, Rolandi i kishte thënë Lorit, "nuk mundëm
të duroj këtë situatë, nuk mund ta shohi më këtë
televizion...nuk dua as ti dëgjoj lajmet, as të lexoj gazetat".
"Pse, babi ?” - e kishte pyetur Lori, “Pse, ç'ke ti me këta
shqiptarët e Kosovës, pse interesohesh aqë shumë për ta “?
Rolandi iu kishte pergjigjur; "Unë asgjë nuk kam më ta,
bija ime, mirëpo ti po..." Nga këtu kishte filluar jeta e
dytë e Lorit.
Këtë fshehtësi familiare ia kishte besuar vetëm
shoqes së saj të ngishtê Laures, e cila gati se ishte rrëxuar
për toke kur e mëson origjinën e saj. “ti, Lori, ti je
kosovare, e pabesueshme” !
Kur i kishin thënë Lorit në prefekturen e Parisit se
për të udhëtuar në Kosovë, nuk kishte nevojë për viza, ajo
ishte mbetur e habitur që as 1000 kilometra nuk e ndanin Kosovën
nga kufri I Francës. Ariani i kishte thënë Lorit, pasi që ishin
rënë në kontakt përmes Ilos në "Bellaçao" se atje në
Drenas, gjëndet edhe misioni francez dhe se Kosova tani ishte një
vendë i lirë.
Rolandi para gati tri dekadave rrugën Paris Kosovë e
kishte shkelur më një vetur të markës Peugeot (pezho) të bardhë,
por tani si plakush kishte prerë dy bileta kthyese pranë agjensisë
në sheshin Opera, në drejtim te Aeoroportit të Prishtinës. Vetë
me vehte mendonte se ngjarja mund të përfundojë aty edhe ku kishte
filluar atje para gati tri dekadave në Drenas.
Para se të fluturonin për në Prishtinë, Lori
kishte kontaktuar pranë "Institutit Nehandertal Genealogique
Live", një profesor të njohur në këtë lami, specialist në
ADN i cili e kishte udhëzuar se si dhe se çfarë duhej ndërmarrë
për të patur sukses kërkimi i prindërve të saj përmes ADN-it.
Profesori i kishte thënë Lorit se do ishte e pa mundur të gjëndet
një prind sot përmes ADN-ës, pa e ditur së paku vendin
lindjes, ose emrin e njêrit prej prindve, Mandej ai i kishte thënë
se nuk garantonte se do ketë sukses kjo ekspeditë e saj, I dukej
e pa mundur dhe se gjasat ishin të vogla ta gjëje nënën e
saj.
Mirëpo Lori ishte e vendosur. Kishte marrur disa
flakona dhe pako hermetike "modyla testi per and" më
vehte që mund te veprohej shumë lehtë e deri tek ato më të
sofistikuarat për mbledhjen e indikacioneve tjera, identifikimit
permes flokëve. "Tani u bëre në rolin e një detektive"
i thoshte me tallje Ariani kur Lori nxori nga çanta disa doza testi
te ADN-së...
Dita e nisjës ishte caktuar, të martën, fillimi i muajit gusht, do lëshohëshin në Aeroportin e Prishtinës. Ariani kishte planifikuar më familjen e tij, të nisëshin mê vetur, edhe ata në të njejtên kohë, ku do te kalonte tërë Italinë në përmes autostrades për të arritur në Durrrës e pastaj të nesërmen do mbrrije në Drenas. Më parë, të gjitha nevojat e duhura si rezervimin e hotelit Ariani ua kishte siguruar përmes telefonit tek një mik i tij. Në fillim ky miku i kishte thënë Arianit se kjo kërkesë do i nxjerrë telashe, jo atij personalisht por qytetarëve të kësaj qyteze të vogël që asnjëhere as ëndër nuk e kishin parë se një ditë, pas tri dekadave një vajzë nga Franca do kthehej përsëri në vendlindje në kërkim të prindërve, pa patur as një shenjë as gjurmë se kush mund të ishin prindërit e saj. nuk kishte guximin t'ia thoshte përmes telefonit një gjë të tillë, dronte se tërë qytezën e tij do ta trondiste kjo rrëmujë si një termet !
Nga dritarja e avionit Lori kërkonte me sy Kosovën, e
mendonte si një vend të vogël nga lartë, dëshironte që
fluturimi të përfundonte sa më parë. Ajo e mbylli një libër që
ishte duke lexuar mbi historikun e Drenas në gjuhën angleze, dhe
kur doli në pistën e zbritjës fuqishëm
mori frymë.
- Po marrë përsëri ajër të Kosovës, duket sikur
se më ka munguar kjo hapsirë e panjohur, -lëshoi Lori duke e
shikuar në sy reagimin e Rolandit. Dhe posa doli përjashta nga
shkalla e avionit ajo mori frymë,
sikur lirohëj nga një barrë e rëndë që mbante mbi supe
prej vitësh.
Dielli shkelqente këtë pasdite të muajit Gusht mbi
tërê fushën e Kosovës, bënte vapë e madhe, njerëzit prisnin
udhëtarët që vinin nga largë, të afërmit e familjes që u bënin
shenjë më dor nga halla e madhe e Aeroportit.
Posa dolën nga Aeroporti, morrën një taksi që i
drejtonte për në Drenas, afër 30 kilometra, që shtrihej në
fushën e madhe të Kosovës në drejtim të perëndimit, mu në
zemër të Kosovës. Taksia ndaloi përpara "Hotel Kalaja"
që u a kishte rezervuar Ariani, zbritën të dy udhtarët, morën
valixhet e tyrë të vogla dhe u drejtuan drejtë hyrjes së godinës.
Ishin të lodhur nga udhtimi dhe vendosën që të pushonin.
Dikur në mbrëmje dolën për të vizituar qytezën e vogël. Një rrugë këmbësore e ndante qytetin në dysh, në drejtim të perendimit e lindjes. Rolandit i shkuan sytë tek ura e vjetër e kohës romake më plotë harqe, këtë detaj menjëherë e njohu.
– Nuk paska ndryshuar fare,- tha Rolandi. Lokalet dhe
shitoret qenkan në vendet e tyre. Nuk vrehët as një shenjë lufte,
shtepijat qenkan nderutuar shumê shpejtë, po duket se tani ka
vetura më shumë se dikur. Pritë pak,-i thoshte Lorit. Nëse më
kujtohet Komuna.
– Po, më duket se është ajo atje ku valojnë dy
flamuj, njëri është flamuri i Kombeve të Bashkuara dhe tjetri
shqiptar, e sheh ? Njerëzit më duken të veshur si në perendim
dhe më duken ka shumë të rinjë. Lori nuk fliste fare, mendja i
shkonte tek "lumi" I Drenasit, -tha Lori.
Njerëzit që shëtisnin trotuarëve shpesh herë
kthenin kokën në drejtim të dy të panjohurve që hecnin së
bashku krahë për krahë, një vajzë e re më një plakush, ku
pas pak iu ra në në sy njerëzve levizjet e tyre, sikur kishin
hetuar prezencen e dy turstve te huaj. Kurreshtja e tyre dukej se
shtohej; "kush janë këta të dy të huj, një plakë me një
vajzë të re që shetisin kështu krahë për krahë në mes te
qytetit dhe ç'kerkonin këtu ?
Jo larg qëndrës, nja dy kilometra më tej, Rolandit iu
kujtua se andej duhej të ishte lumi i qytetit, vendi ku i kishin
thënë se atje e kanë gjetur Lorin si foshnje, mbështjellur në
një batanije aty buzë lumit.
Derisa ecnin kështu së bashku Rolandi e Lori iu afruan
bregut të lumit. Papritmas zhurma e një veture i shqetësoi dhe
kthyen kokën e panë se ishte një automjet ushtarak me ngjyrë të
verdhë, sipër së cilës valonte flamuri Francez dhe me gërrma të
mëdha shkruante "xhandarmëria nacionale" sa që u habit
Rolandi...
– Qënkan tanët këta, me çon mallin si të isha
në Francë...
– Po, Ariani më ka thënë se këtu në Drenas është
sektori francez, ndërhyri Lori dhe ua ktheu me një "bonzhur"
ushtarakëve duke i përshëndetur me dorë dhe leshuan një
pershendetje më “bonzhur”
– Janë tanët që komandojnë këtu, e sheh flamurin
francez mbi vetur ?- lëshoi Lori.
– Pse, e ndieni vehtën ende franceze edhe këtu në
vendlindjen tuaj ? -ia preu Rolandi më të qeshur...
– Babi, mos të lutëm ! Edhe pse kam ardhur këtu
në vëndlindje në kërkim te identitit tim, ti e din se ajo do
mbetët për gjithmonë mami imi, mirëpo e ndjej të nevojshme tani
që të njohë edhe nënën time biologjike, nëse arrij ta gjej,
ku i dihet a është kjo gjallë a jo, e nëse jo, prapë unë do
kthehëm në Francë dhe do mbetëm gjithmonë franceze se aty jamë
rritur, pra mos u shqetëso të lutëm babi im.
Pas pak makina ushtarake u kthye përsëri kahë të
panjohurve dhe u ndal para tyre.
Një xhandar i përshëndeti më dorë.
« Bonzhur » ! Vëshët më bënë se dëgjuam që
flisnit frengjishtë dhe na përshëndetët. Makina u largua me
zhurmën drejtë një rrugë të ngushtë që shpiente për në qytet
ndërsa Rolandi e Lori, pasi u matën një copë herë vijuan të
ecin drejtë bregut të lumit, ku pasi e lanë rrugën e shtruar me
asfalt morën një rrugicë të vogël në mes manave, kaçave dhe
shelgjeve. Arrijtën tek bregu i lumit të qetë ku mezi vrëhej se
në cilën anë shkonte uji.
Duke ecur bregut të lumit Lori imagjinonte përsëri
atë skenën e tmerrshme që iu kishte ngulitur në mendje prej
vitësh. Papritmas tre katër qenë iu turrën dhe mësynë drejtë
tyre. Rolandi me të shpejtë tërhoqi pas shpinës së tij Lorin
duke tentuar ta mbrojë.
Lori gërrmuset dhe kap dy gurë, i gjuan qentë ku ata
menjëherë ikin. Nuk vonoi shumë kur përsëri makina ushtarake e
Gjandarmërisë franceze u duk buzë lumit. Kur panë një skenë të
tillë, ku këta dy persona rrezikohëshin nga turma e qenëve të
çartun, dy xhandar dolën me të
shpejtë nga vetura dhe iu afruan që t'iu vinë në ndihmë.
Një ushtar i përshëndeti me dorë.
« Bonzhur » më duket se dëgjuam që flisnit
frengjisht dhe na përshëndetet më parë.
– Edhe ne jemi nga Franca, ndërhyri Rolandi, kemi
mbrrijtur sot pas dite këtu, tani dolëm pakëz të shetisim e të
marrim ajër të pastër...mbrenda në qytet bënë shumë vapë.
– Ajër të pastër këtu, buzë këtij lumi ?
– Po, ia ktheu Lori, po bënim një xhiro, kemi
shprehi kështu të ecim me babin edhe kur jemi në Francë, në
mbrëmje dalim e shetisim në park.
– Mirëpo këtu buzë këtij lumi s'ka njëri, vetëm
ju dy të huaj, mandej edhe është vend jo aq i lakmueshëm, ka
vetëm mbeturina dhe klyshë e qenë plotë të lënë në natyrë pa
zot !
Tjetri xhandar
ia priti;
– Keni ardhur këtu të adaptonit ndonjë
qënë për të marrë me vehte në Francë ? Kujdes, mund të
kafshohëni se nuk janë te vaksinuar, i tha komandanti. Njerëzit
nga e tërë rrethina vijnë dhe i lëshojnë këtu klyshët e
vëgjël, ju e dini që te ne në Francë mund të kushtojë
shtrenjtë një klysh i kësaj race...
– Jo jo, kemi ardhur për diçka tjetër..Nuk do
rrimë gjatë, ndërhyri Lori, do kthehemi në hotelin tonë pasi të
shetisim pakë këtu pari, ti bëjmi një gjiro këtij vendit.
– Keni ardhur në vizitë ndoshta tek ndonjë i yni
apo jeni në mision këtu nga nderkombtarët?
– Jo, jo, është një çeshtje tjetër, tha Rolandi,
nesër do paraqitemi tek kryebashkiaku mirëpo përkthyesi ynë do
vijë këto ditë, kemi nevojë ndoshta edhe për ndihmën tuaj, nuk
I dihet, por njëherë po e vizitojmi qytezën.
– Ne jemi këtu në sherbimin tuaj, për çfardo
rasti drejtohuni në komunë tek administrata jonë, aty të gjithë
flasin frengjishtë. Kalofshi mirë.
Lorit filluan ti shkojnë lotët, e shkrehur në vaj
Rolandi ia fërkonte shpinën, më fjalët; « mos qaj bija ime,
...mos qaj tani... »
– Po më doli tani para syve mami, ta dhash fjalën
se do ia kërcas një shpullë mu në fytyrë ! Si ka mundur të më
leje këtu buz lummit ?
Si ka mundësi ? Kush jam unë, ç'kam bërë të keqe
për të merituar një fatë të tillë ? E pamundur, më ka
braktisur si një klyshe, po e gjeta do ia fus një shuplakë, më
kuptove, jam shumë e hidheruar në të !
Duke qarë me lotë në sy Lori shikonte lumin e
kthjelltë ndërsa Rolandi ia fshinte lotët.
Pasi qëndruan njëkohë të shkurtër ulur aty buz
lumit, të dy u ngritën. Morën rrugën këmbësore që i qonte kah
qyteti, dhe në dalje të kësaj rrugicës ata u ndeshen përsëri
me patrullen e xhandarmerisë franceze. Rolandi ngriti dorën dhe
vetura u ndal më tej.
Nga vetura doli një xhandar dhe
ua hapi deren ku Lori e Rolandi u futën brënda dhe pas pak
mê shpejtësi vetura mori drejtimin e qendrës së qytezës.
Herë pas here shoferi e kthenin kokën prapa i habitur
e pa kuptuar fare gjendjen shqetsuese të kësaj vajzes.
Te nesërmen, aty nga ora 9 e mëngjesit u dëgjua
telefoni i Lorit, ishte Ariani që e lajmëronte nga porti i Barit,
natën do të kalonin Adriatikun me anijen "Liburnia" në
drejtim të Durrësit dhe pritej të arrijë në orët e vona të
mbrëmjës në Drenas.
Lori së pari e hapi bisedën, i tregojë se si ia
kishin kaluar gjatë fluturimit dhe ishinte knaqur me bujtinen ku
dhe i foli edhe për peripecitë rreth bregut të lumit si dhe
takimin më njësin ushtarake franceze nga ku kishin mbetur të
habitur se si edhe në këtë vend të humbur ishin të mbrojtur nga
xhandarmêria e tyre, vehten e ndjenin në siguri.
Mirëpo Ariani përmes kishte insistua që të
presin derisa të vinte ai, mendonte se pa ndihmën e tij vështirë
se Lori do ia arrinte të bie në gjurmë kerkimeve te saja. E
kishte kshilluar Lorin disa herë që të shkonte me ndonnjë
përkthyës në ambulancen e qytezës, ku mendonte se aty duhej të
gjënte ndoshta ndonjë shkres të datlindjes së Lorit kur ishte si
foshnje, ku ndoshta do të ketë sukses që të gjejë ndonjë gjurmë
nga dokumentet e mbetura te atëhërshme. Lori i pohonte me kokë
duke i rrefyer Arianit se ajo ishte ende e revoltuar edhe më tepër,
nga skenat që kishte parë aty buz lumit. I kishte thënë se nuk
kishte arritur ti mbylli sytë tërë natën nga qentë e tërbuar qe
i kishte parë tek lumi dhe këto skena i dilnin asaj ende para
syve, kishte mbetur e trishtuar..
Lori e Rolandi bëhëshin gati të dilnin nga hoteli,
si plan të parë kishin vendosur të shkonin në bashki, e pastaj
edhe në spitalin e qytezës. I priste një ditë e ngarkuar. Qyteti
ishte mbushur përplotë njerëz. Veturat qarkullonin varg njëra pas
tjetrës dhe flamuri me shqiponjën dy krenare printe vargun. Tingujt
e burive dhe të tingujve muzikor shprehnin gëzimin e dasmorëve
mergimëtarë që ishin kthyër nga shumë vënde të Europës,
Gjermania, Zvicra, Belgjika e Franca.
Dasma e parë e fillimit të muajit gusht i kishte dhënë
gjallëri qytezës, shifeshin në çdo këndë njerëzit te hareshëm
e pa brënga, si në një atmosferë festive ku edhe radio e qytezës
pa ndërprerë jepte muzikë të llojellojshme me këngë të pa
njohura për këta dy visitorë francez. Ritmi i kësaj zhurmës iu
qonte se gjëndej në ndonjë vend të largët, me kafenetë e
restoranet e hapura në çdo këndë te rrugëve, terrasat e bareve
të përplotë të rinjë që sherbeheshin më pije freskuese e
bisedonin mes tyre.
Aty rreth orës 11/oo-të, Rolandi e Lori hynën në hallen e
bashkisë së qytezës. U drejtuan para një sporteli ku një
nënpunëse i përshëndeti dhe ua ktheu më buzëqeshje. Lori kërkoj
nga ajo, në një anglishte te pastër, nëse ishte e mundur të
merrte takim më krybashkiakun. Nenpunësja iu bëri shenjë që të
pritnin aty në sallen e pritjes, u largua dhe pas pakë u kthye me
një zotri, i veshur më kostum kravatë, bukur i gjatë, më pak
flokë, rreth të atave, mbante syza. Bisedën e filluan përsëri në
anglishtë. Lori nxorri nga një mbajtës dokument pasaportën
franceze dhe ia dorzoi nënpunësit.
– Mirdita zonjë, - e pershendeti Lori në gjuhên
angleze.
– Mirdita zonjë,- ia ktheu nënpunsja, pasi vrejti
paseporten franceze. Ah, ju vini nga Franca ? Mirësevini në Drenas
! Nuk flisni shqip fare ?
– Jo, vetëm frengjishtë dhe anglishtë.
– Mirë se keni ardhur, ç'farë mund të bejë për
ju ? - pyeti nënpunësi.
– Kam ardhur këtu në Drenas, për të nxjerrur
një çertifikatë të lindjes e cila më duhet patjetër atje në
Francë.
– Certifikatë të lindjes ? - i thotë nënpunësi i
habitur. Ju keni lindur këtu në Drenas apo atje ne Francë ?
– Kam lindur këtu në Drenas,- iu përgjigj Lori,
duke i treguar më gishtë nënpunësit mbi pasaportë, vendin e
lindjes : « born in Drenas ».
– Mirë, pra ju duhët të drejtoheni tek libri i
amzës në atë zyrën atje në fund të korridorit, keni nevojë për
ndonjë përkthyes ndoshta ?
– Mendoj se do kuptohëmi edh kështu anglishtë,
-ia ktheu Lori.
Të udhëzuar nga nënpunësi Lori e Rolandi thyen
turmën e njerëzve që prisnin në korridor, trokitën në derë
dhe hyjnë. Pas një bisede të shkurtër, Lori ua shpjegojë
arsyen e ardhjes së tyre nga Franca.
– Ku banoni në Drenas ?- pyeti nënpunësja.
– Në “Hotel Kalaja”...
– Keni një adresë, në cilin vend keni lindur dhe
çfarë mbiemri ?
– Zonjë. Unë kam lindur këtu diku në Drenas, pa
emër e pa mbiemër- ia ktheu Lori.
– E si mendoni t'ju gjejë atëherë në keto
regjistra, pa adres, pa emër e mbiemër, po talleni më mua
ndoshta ?
– Jo, nuk tallem zonjë ! Ndoshta duhet kërkuar
data e lindjes në libra të amzës, duhët të jemë diku e shënuar,
për këte qellim kam ardhur nga Franca.
– Pritni zonjë, ju lutemi ! Nuk e besoj se ne mund
t'ju ndihmojmi në këtë zyre më një rast të tillë. Vetëm
qendra shëndetsore ose spitali I Drenasit ndoshta i kanë ruajtur
këto shënime para luftës. Mandej është edhe pikpytje se a
gjënden end e këto arkiva të paraluftës. Para tri dekadave,
janë shumë !
– Po prindërit i ke gjallë ?
– Për atë edhe jam këtu, të gjej nënën time
biologjike,- ia ktheu Lori !
– Nuk e dini fare si quhet emri i nënës suaj ? Po
ky zotriu me ju,kush është ?
– Zonjë, ky është babai im adoptiv që më ka
rritur, ka ardhur nga Parisi këtu në Drenas para gati
tridhjet vitësh dhe mê ka marrur të vogël. Më kuptoni tani
? Unë kamë lindur nga prindër anonim, të panjohur ! Për të
më kuptuar si duhet jam një vajzë e humbur, e lindur pa
familje.
– Keni pritur kështu gjithë këto vite deri
sot, pa e ditur se kush jeni dhe nga vini ?
– Po, kështu është rasti imi zonjë, ndoshta jam
rst i veçant këtu !
– Sa çudi ! E si t'ju gjejmë atëherë pa emër e
mbiemër, nuk jemi kompetent për këtë qeshtje, zonjë, prandaj ju
duhët t'iu drejtohëni ose policisë ose spitalit. Por, më në
fund të hapni një shpallje në gazetën lokale, ose pranë "Radio
Drenasi", nuk di se si t'ju ndihmojmë ndryshe, më vjen keqë
shumë, zonjush, nuk di se ç'tju thëm tjetër.
– Po e provojmi edhe më këtë datë të lindjes
në këto libërza të mëdha të amzës që i shifni por se besoj.
Nëpunsja u ngritë më në fund dhe gjeti fletoren e të lindurve qe
nga viti 1977 e 1978 dhe nisi ti shfletoje faqet e derisa erdhi tek
muaji Mars...
– Asnjë rezultat. Nuk jeni në këto fletore,
ndoshta vetëm në spital ka mundësi të gjëni gjurmët, por
veshtirë, nuk dijmi se më çfarë emri jeni e regjistruar, këtu
është problemi.
– Mirë pra, më gjëni një perkthyes të
frengjishtës, këtu kam marrur më vehte dy fjalorë... mirëpo më
mirë do ishte më një perkthyes. Lori nxori dy fjalor xhepi nga
çanta dy fjalor xhepi, "français-albanais e tjetrin «
frangjishtë- kroatishtë »...
– Qënkëni e pajisur mirë, nuk i dihet se ku ju
çon ky kërkim, duhet menduar edhe të papriturën, Ballkani është
përplotë më mistere por si ky rasti juaj, asnjëherë nuk kam
hasur deri më sot. Nënpunësja mori telefonin dhe kërkoi një
kolege të sajën të cilës menjëherë i kërkoj një përkthyes të
frëngjishtes për ti shoqëruar dy francezët deri në spital.
Lori insistoi që të takojë edhe kryebashkiakun,
kryetarin e komunës, mirëpo ata i thanë se eshtë i zënën me
takime të rëndësishme dhe për momentin nuk ka mundësi por nesër
do ketë mundësi rreth orës 10-të, para dite. Kështu e lanë këtë
takim tek byroja e informacionit. Sepse afrohej mesdita dhe ishte
koha e pushimit të drekës, i këshiluan që të prisnin aty
përballë bashkisë përkthyesin i cili do i shoqëronte për në
qëndrën mjeksore në kërkim të mëtejshëm.
Lori i dha numrin e celularit nënpunësit dhe dolën
krahë për krahu jashtë ndërtesës dhe u drejtuan përballë një
restorani aty ku i tha nëpunësi.
– Jam e dëshpëruar shumë, mendoja se do gjeja
ndonjë gjurmë në ato librat e amzës...tha Lori.
– Duhet të keshë pasion, i thoshte Rolandi, vetëm
sa kemi filluar kërkimet, asgjë nuk rregullohet brënda ditës.
Pastaj duhet të presim edhe ndihmë nga Ariani sapo të vijë nesër,
do e shofim, duhet të na vij dikush në ndihmë.
– Si e shoh unë, - ia ktheu Lori,- këtu njerëzit
qënkan të mbyllur, asgjë nuk ju del lehtë nga goja... thuaja se
kanë frikë nga ndonjë pushtues, populli është i lirë më sa
duket, nuk ka më diktaturë, nga kush kanë frikë që nuk më
ndihmojnë ?
– Morali, morali I detyron !
– Morali ? Po e kuptoj. Morali ndoshta e ka detyruar
edhenënën tuaj që të ju lerë aty buz lumit, nuk dua të bëhëm
gjykatës i saj tani as avokat...ti e di se edhe te ne në Francë
ndodhin gjëra të tilla, fatkeqësishtë në të shumtën e rasteve
i gjejmë këto foshnje të vdekura në qese plastike edhe më keq në
frigorifer apo në trotuare...njerzimi është çmëndur ! Por mua më
intereson për momentin rasti im e jo shëmbujt e tjerë në botë,
se bota është e madhe. E pa besueshme,- tha Lori, po nuk morëm
asnjë përgjigjije deri nesër do e provojmë edhe nga ana tjetër.
– Nga cila mënyrë ?
– Mos ndoshta mami im është serbe, nuk i dihet.
– Jo, se besoj. Këtu janë ka vetëm banor shqiptar, pra gjasat janë
të shumta që edhe nëna jote të jetë shqiptare, - i tha Rolandi.
– Sido që të jetë, unë dua të gjejë nënën
time, atë që më ka lindur, çfardo kombësie të ketë ajo...
Duke ecur ngadalë dhe biseduar arritën para restoranti
"Pizeria" dhe zunë vend në një tavolinë të teraces së
madhe të mbrojtur mirë nga dielli me plotë ombrella të ngjyrave
të ndryshme.
Nuk vonoi, erdhi kamarieri dhe më vështirësi më në
fund u kuptuan se çfarë kërkonin. Lori gjithnjë e më shume
shtyhej në mendime, ishte e pikëlluar dhe tepër e dëshpëruar.
Nuk vonoi shumë kamarieri solli dy birra në tavolinë, picat, iu e
bëri me shenjë se do vijnë së shpejti.
– Kemi bërë mirë që nuk e morëm kameramanin me
vehte, tha Rolandi, do ndihesha keq para botës edhe unë me këtë
ngjarje...nuk jam e gatshme për spektakel.
– Babi, si kështu, edhe ti ruhesh nga morali ?
– Po si çdo njëri në botë, dëshiroj të jem i
pastërt, pse jo..!
– Nuk ka këtu asgjë të pamoralshme " një
vajzë e humbur që kërkon nënën e saj pas 28 vitesh" ky
titull të frikson ? Pra edhe nëna jote ka ruajtur moralin
sidoqoftë...
– Jo vetëm titulli por edhe imazhi në një radio
ose gazetë ndoshta do e kisha pranuar këtë iniciativë më lehtë,
e jo përmes ekranit televiziv, kurrësesi jo! Lori vërejti më
tutje një djalosh që i shikonte nga largë dy të huajt.
– Si duket ky është përkthyesi që presim, -tha
Lori, duke bërë shenjë më kokë në drejtim të një djaloshi të
ri, afër të që ecte në drejtim të tyre.
Djaloshi arrti në tarracë dhe iu afrua të panjohurve
me një frëngjishte të mrekullueshme... dhe i përshendeti duke
shtrirë dorën drejtë Rolandit dhe pastaj pêrshendeti edhe
Lorin.
– Mirëdita zotëri ! Unë jam
përkthyesi, quhëm Agron Sopi, vij më porosi nga bashkia.
– Gëzohëm, - I tha Rolandi. E flitni mirë
frëngjishten, për mrekulli.
– Po,- ia ktheu Agroni. Kam studiuar në Lozanë, në
Zvicër para ca vitësh, mirëpo pas luftës u ktheva këtu në vënd
dhe u gêzova kur gjeta francezët në sektorin tonë. Kishim nevojë
për një përkthyes dhe menjëherë u angazhova pranë tyre.
– Shumë mirë, -tha Lori. Besoj se do jeni I knaqur
edhe në bashkëpunimin më ne. Unë quhem Lori, ky është babai,
Rolandi. Kemi ardhur këtu për herë të parë në Kosovë për
një problem tepër delikat, shpresoj se më angazhimin tuaj do ia
dalim më lehtë ndoshta.
– Faleminderit për besimin. Nuk e kisha pritur se
do bashkëpunoja edhe më civilët francez, jam i kënaqur shumë, do
jetë edhe një eksperiancë e re për mua. Ata nga komuna më
treguan thjeshtë diçka në lidhje më arsyen se çfarë ju solli
këtu në Drenas dhe shpresoj se do ia kaloni mirë, me mundësit
që kam, do perpiqëm t'ju ndihmoj.
– Falemnderit,- i tha Lori. Ne kemi mbrri dje në
Drenas. Po të
spjegoj në disa pika të shkurtëra
qellimin e ardhjes sime në Drenas. Ju thash, se ky është babai
imi, por në realitet, më duhet të ju tregoj
në pika te shkurtëra disa hollësira që tënjihëni edhe
ju më rastin tim. Ky është babai im që më ka rritur në
Paris, për ndryshe unë kam lindur këtu në Drenas para 28 vitësh.
Ishim sot në bashki, vijoi Lori, asnjë gjurmë nuk ekziston në
librat e amzës mbi lindjen time. Tani më ka mbetur të bëjë
kërkime në veti edhe në Spital, duhet të shikojmë edhe atje se
mos ndoshta hasim në ndonjë gjurmë të ndonjë dokumenti, nuk i
dihet.
– Zonjush, ju çmoj shumë për guximin tuaj që
keni ndërmarruar,- i tha përkthyesi, po kurrësesi nuk mundem të
imagjinoj se një vajzë e jona këtu do merrte një iniciativë të
tillë për të kërkuar origjinën e saj, na duket diçka e pa besueshme, nuk
e di se nga ju vjenë kjo fuqi ?
– Faleminderit për këto fjalë që më ngritin
moralin. Pra sot do shkojmë në Qëndren Shëndetësore, që ju i
thoni Spital, nuk e di nëse duhet të lajmërojmë dikë apo të
shkojmë në vend kështu pa takim ?
– Shkojmë, kam makinën time të parkuar aty, dhe
se ku të këni nevojë unë jam gati në shërbimin tuaj, ska
kurrfarë problemi.
– Më mirë edhe nuk kërkojmë, pra të gjitha
shpenzimet dhe levizjet më vetur hyjnë në llogari si përkthyes,
në rregull ?- I tha Lori.
– Në rregull, pajtohem,- ia ktheu Agroni.
Pasi drekuan dolën nga Restoranti duke hecur në
drejtim të makinës së Agronit. Ai ua hapi portën dhe u futën
brenda dhe pas pak u drejtuan kah Qëndra Shëndetësore, që
shtrihej nga 2 kilometra në dalje të qytezës.
– Shpresoj për ju, sot është e hënë, do gjejmë
aty drejtorin e spitalit, më të njihemi, më ka ndodhur të kem
punë aty shpeshë herë. Babain e kam patur të sëmurë aty, para
luftës. Mirëpo kur u ktheva menjëherë u martova më Bletën që
ishim njohur qysh në univerzitet, dhe na lindi vajza e parë Flora,
tani ka dy vite, është shëndosh si vera.
– Shumë mirë, qënkeni baba tani...
– Po, por jeta këtej është bërë e vështirë
për ne të rinjtë, i shef , në mes të ditës sa enden, të gjithë
të pa punë, enden poshtë e lartë pa kurrfarë perspektive...
– Po isha unë këtu para 28 vitesh, ndërhyri
Rolandi, shihnja vetëm nxënes kur lëshoheshin shoheshin nga
shkolla dhe punëtorët kah mbrëmja kur u dilnin nga puna, më duket
se ka patur plotë uzina këtu, çka ndodhur me to ?
– Disa janë mbyllur, me demokratizimin çdo gjë
është bërë edhe këtu private, pas luftës janë blerë ato nga
disa biznesmenë, ishte fabrika llamarinës, ajo e konfekcionit e
shumë të tjera...por sot rinia pret diçka tjetër. të gjithë
duan të pasurohen shpejt... tha Agroni.
– Do bëhet mirë shpresojmë edhe për këtë
popull, të gjitha shtetet e bllokut komunist po e kalojnë këtë
fazë, pastaj do normalizohet situta.
– Të lumtë goja, e dhashtë Zoti bëhet mirë, -
tha Agroni që shikonte të gjejë diku një vend për tu parkuar, po
ndalemi këtu para Spitali.
– Vetëm edhe një, gjë, tha Agroni. Ti Lori, nuk
ke asnjë dokument tjetër si dëshmi përpos emrit të vendlindjes
mbi pasaportën tuaj ?
– Jo, nuk kam asnjë dokument tjetër, por kam babin
tim si dëshmitar !
– Më thuani ju lutemi, se çka duhet ta pyes unë
drejtorin e Qëndres Shëndetësore, nga t'ia fillojmë ?
– Ti thuash troç, haptas, - ndërhyri Lori, që kjo
vajzë ka lindur këtu në Drenas para 28 vitësh, më 13 Mars te
vitit 1978, dhe se është e interesuar të bëjë hulumtime për të
gjetur nënën e saj, ç'ka ti thëm tjetër ?
– Mirë pra, dalim ? Na priftë e mbara moj vajzë, e
mirë se të ka pru Zoti përsëri në vendëlindjën tuaj.
Ndërtesa e Qëndres Shëndetësore ishte e vogël, dy
katëshe, por e renovuar pas luftës, më një fasadë të bardhë,
nga pamja e jashtëme dukej që kishte qetësi. Posa e hapën derën
e hyrjës së ndërtesës dhe u drejtuan portelit të informimit ku
aty i priti një grua e re më bluz të bardhë dhe e buzëqeshur.
– Mirëdita zonjë !- e përshëndeti Agroni.
– Mirëdita, Urdhëroni ? - ia ktheu infermjerja.
– Jam i shoqëruar më këta dy miqtë që vinjë nga
Franca. Ju lutëmi zonjë, a ka mundësi ta takojmë drejtorin ?
– Po menjëherë, pritni aty në sallën e pritjes
për pacientët, do vijë t'ju kërkojë vetë drejtori, - ia kthheu
ajo dhe rroku telefonin e sjelli një numër.
Nuk kaluan pesë minuta kur hyri në sallën e pritjes
drejtori dhe u përshëndet me ta. Agroni filloi ti tregojë atij
qëllimin e vizitës së tyre, ku drejtori herë pas here rrotullonte
kokën...
– Një rast i pa parë deri më tani tek ne ! Por do
shohim se çfarë mund të bëjmë për ju. Njëherë asgjë nuk ju
premtoj. Më the se ishit në bashkësi më parë apo jo ?
– Po, nga Komuna dolëm- ia ktheu Lori.
– Mirëpo, a keni pyetur edhe nga komesariati i
policisë, mos ndoshta ata kanë më shumë të dhëna ?- pyeti
drejtori.
– Jo, - iu pergjegj Lori. Do e provojmi një herë
këtu mos ka ndonjë dokument në arkiviva, kështu na udhëzuan nga
bashkia.
– Ku ta gjëjmi në arkiva, të gjitha janë në një
depo që asnjëri si ka prekur as kujdesur për to qysh prej
dekadash. Deri më sot nuk na kanë hyrë në punë asnjëherë.
Mirë pra, ejani pas meje, do hulumtojmi së bashku dhe shohim se
a mund te gjejmi diçka në dobi tuajen,- tha drejtori dhe u
nisen.
Kaluan korridorin dhe u lëshuan shkallëve në katin
përdhese, ku drejtori ndezi dritën dhe u gjënden përpara një
dere ku sipër një etiketë indikonte më gërma të medha “Arkiva”
Mirëpo drejtorit i ra ndërmend se i duhej çelsi i derës. Iu bëri
shenjë që te presin dhe u largua. U kthye pas disa minutave me
çelsa në dorë dhe e hapi derën. Brenda në atë depo të vogël
ishin rënditur në të tri muret të radhitura deri në tavan më
kutija dhe shifra që indikonin datat e vitëve të shkuara.
– Këto këtu më të rejat janë të pasluftës, që
nga aty e deri në këndin tjetër kemi dekadat e para luftës. Kurse
viti që na intereson ne është 1978, që fillon këtu nga 71... e
deri 80 ! Tani të shkojmë ta gjejmë muajin Mars që na
intereson....
– Unë isha atëherë në Drenas më 20 Mars 1978 ,
pra Lori me siguri ka lindur diku rrethë 15 Mars...78. -tha Rolandi.
Drejtori mori nga vitrina një regjistër në dorë ku shkruante
"materniteti Mars 1978"
– Duhët të jenë këtu atëherë, më çfarë emri
ishte Lori si foshnje, ju kujtohet ? iu drejtua drejtori Rolandit.
– Nuk e di zotri, -iu përgjigj Rolandi ! Unë e
pagëzova, Lor,“vajza nga Lumi” pasi më treguan se e kanë
gjetur në buzë të lumit !
– Ja, në këtë regjistrim janë të gjithë emrat e
nënave që kanë lindur në muajin Mars, gjithësejtë 15 lindje, 8
djemë e 7 vajza. Njëra mes këtyre duhet të jeni Ju, - iu drejtua
Lorit.
– Tani jemi afër si mësadukët. Mbetët të dihet
se cila jamë unë në mesin e këtyre 7 gocave !
– Emrat e mbiemrat e këtyre nënave po ashtu janë
të identifikuara, por, se besoj se nëna juaj është paraqitur më
emrin e saj të vërtetë, ndoshta është regjistruar më ndonjë
emër tjetër apo me ndonjë librez të shoqës së saj ? Pra mund
të marrim parasysh edhe rrethanat e kohës së atëhershme. Për
një femër, në këtë periudh, imagjinojeni pakë, kishte shumë
pengesa të lindëte foshnje në një qëndër shëndetësore, nëse
nuk ishte e martuar. Dihët se një foshnje jashtë martese është
krejtë ndryshe. Duhet të ju thëmë se, edhe sot është vështirë
të pranohet këtu në këtë qytezë të vogël ku secili e njehë
fqiun e vetë. Sipas mendimit tim, nëna jote ka mundësi që të
këtë lindur në shtëpi të saj ose diku tjetër, por jo në këtë
qendër shëndetësore, se besoj.
– Ka mundësi për një fotokopje të këtyre 7
emrave që kanë lindur vajza në këtë kohë ? pyeti Lori.
– Më vjenë shumë keq zonjë, ne nuk kemi të
drejtë të ju lëshojmë një fotokopje me këta ëmra, kjo është
çështje e brëndëshme e qendrës shëndetësore, nuk guxojmë
kurrësesi, të hulumtojmë mbi jetën e të tjerëve ne s'kemi të
drejtë, për sa i përkete ju po, mirëpo pasi që nuk dimë as emer
e as mbiemër të nënës tuaj kurrësesi ne nuk mund të bëjmë
hetime të mëtejshme, ndoshta vetëm policia i ka këto mundësi e
jo spitali.
Lori e zemëruar edhe një herë, lëshoi sytë poshtë nga mërzia, ishte aq afër së vërtetës dhe nuk kishte të drejtë ta prekte këtë dëshmi.
Drejtori ua bëri të ditur se në oborrin e Qendrës
Shëndetësore nuk kanë kurrfarë të drejt, por mund ta provojnë
në menyra të tjera..ti pyesin njerzit pse jo...
– Mos harroni, iu drejtua Drejtori Rolandit. Nëse të
kujtohet vendi se ku e keni nxjerrë letrën apo vërtetimin e
marrjes së foshnjes ndoshta ata mund të ju ndihmojnë.
– Lejen e adoptimit më ka lëshuar Komuna, mirëpo
aty nuk gjetëm asnjë shenjë ne librat e amzës, ku ti mbaj mend
unë tani ata persona ?
– Duhet kërkuar pra Kryetari i Komunës së
atëhershme, ai duhet të ju drejtojë.
– As ata nuk e dinin se ksuh është ajo grua që e
ka humbur foshnjen, përndryshe do ia dërgonin në shtëpi me polici
dhe do e burgosnin...tha Rolandi.
– E si ta gjejmë ndryshe përveç se më në fund të
bëni ndonjë lajmërim në kërkim të personave të humbur, këtu
pranë radios sonë lokale ose gazetës, mënyrë tjetër nuk di se
si ta gjëjmë të shkretën...tha Drejtori.
U përshëndetën me drejtorin dhe morën portën e
daljës nga Qendra shëndetësore duke ecur me hapa të ngadalshëm.
Rolandi e Lori mbanin kokën ulur dhe mendonin në heshtje kurse
Agroni i vështronte me keqardhje dhe disaherë ngihte supet,
ngushtohej nga mos suksesi i kësaj ankete. Ai iu bëri më shenjë
drejtë një lokali kafeterie që ishte përballë oborrit të
Qendrës shëndetësore, që të shlodheshin për një moment para se
të nisëshin. Morën nga një pije freskuese, bënte vapë e madhe,
Lori vrejti se kishte një mesazh në celular.
– Ariani posa ka mbrrijtur. Nesër do takohemi më
të, - i tha Rolandit.
Pastaj iu drejtua Agronit e i tha;
- Arianin e njoh nga Parisi, para se të niseshim
këndej, u morëm vesh me të, më ka premtuar se do më ndihmojë me
sa ka mundësi, përmes një miku të tij ai na rezervoi edhe hotelin
ku jemi instaluar. Por, mos u brengos, nuk duam ta shqetësojmë
shumë atë, ti do jesh përkthyesi ynë...
- Si të doni ju, e thash, më sa kam mundësi do ju
ndihmoj ku të jetë nevoja do ju shetis me makinën time, këtë e
keni të garantuar prej meje, që mundet edhe ai miku nga Parisi
diçka me ju ndihmu mua nuk me ngelet hatri fare, mos u ngushtoni për
këtë gjë, të kuptohemi...
Në këto çaste prapa tavolinës së tyre iu afruan dy
gra, njëra e re e tjetra e moshuara, i kishte kaluar mbi të
pesëdhjetat...
Mbanin qëndrim të friksuar. Iu drejtua më e reja
Agronit.
- Më falni, ne jemi mbkqyrëse të fëmijve në qendrën
shëndetësore, kjo është kolegia ime Tina, dëgjuam për rastin e
një bebe që është gjetur te lumi para gati tridhjet vjetesh, e
kësaj Tines mënjëherë i ra ndër mend ky rast e më tha të
shkojmë t'iu rrëfejmë këtë ngjarje, mos ndoshta ju duhet ...
Tina iu afrua me sy të përlotur Lorit, i vuri dy
shuplakat e dorës mbi faqe pastaj u shkreh e tëra në lotë duke
qarë...
- Zoti është i madh, i thoshte Tina, që ku të ka
kthyër prap në vendlindjen tënde, bija ime...oh, e gjora vajzë !
Lori e tronditur u ngrit nga vendi, përcillte Agronin
derisa ai bisedonte me atë gruan tjetër e ndërpreu Agronin...
- Kush është kjo grua, pse qanë kështu ? Mos është
...nëna ime kjo ?
- Jo, jo, është një infermiere që është kujdesur
për ty posa të kanë gjetur aty te lumi, punon këtu në Qendrën
Shëndetësore.
- Fare nuk ke ndryshuar, moj bi. Kushedi në mesin e sa
foshnjeve do të kisha njohur prapë, - i thoshtë Tina që fshinte
lotët nga dhimbja.
- Gati sa nuk më lëshoi zëmra, ofshani Lori ! Po
dridhem akoma...Unë u friksova se mos ishte kjo nëna ime ...! ...
uffff …! Më është rrënqethur krejtë trupi.
Agroni nisi të dëgjonte Tinën që i rrëfente se si
ajo ishte kujdesur dikur për këtë foshnje të gjetur tek lumi, se
si i ka dhënë gji një grua e fshatit dhe se si e kanë shpëtuar
mjekët kur pas pesë ditësh ka ardhur një familje nga jashtë dhe
e kanë marrë për gjithëmonë me vete, si femiun e tyre...
Agroni ia përkthente Lorit se çfarë i thoshte Tina,
e cila luante kokën.
- Pyete, se a kam lindur këtu në Qendrën
Shëndetësore apo jo ku ?
- Jo, nuk ka lindur në Qendër shëndetësore jo, - ia
ktheu Tina. Se po të kishte lindur këtu ne do e kishim regjistruar
mënjëherë. E shkreta ka lindur dikund tjetër, ndoshta aty afër
lumit tek shelgjet. Duhet të këtë vuajtur e shkreta nënë.
Shpresojmë të jetë e gjallë diku, dhashtë zoti e t gjeni, -tha
Tina.
- Kjo vajza tani është rritur si e shifni, emrin e ka
Lori, e ky burri është babai i saj, Rolandi që e ka ardhur
atëherë këtu prej Parisi që e ka marrur Lorin të vogël si
foshnje më vehte atje në Francë.
- Zoti të ruajte o vlla, lavdi të qoftë ! E paskeni
rritur si vajzën tënde, zoti ju shpërbleftë. Rolandit filluan ti
vijnë ndërmend kujtimet e atyre dekadave të shkuara, u mendua një
çast dhe e pyeti Tinën përmes Agronit.
- Thuaj, a është gjallë ende një mami tjetër, ajo
që më ka përcjellë Lorin në dorë, ty nuk të mbaj mend... Pas
pak Agroni i kthen përgjigje...
- Kjo Tina, thotë se ajo grua që ka punuar këtu me
mua deri para luftës, e kam parë disa herë në treg, mirëpo pas
luftës më nuk e kam parë më, thotë ajo. Disa i kanë thënë se
me refugjatët tjerë ka shkuar në Kanada, e di që e ka një djalë
por nuk e di a është këtu apo atje. E quanin të gjithë mami
Sofa....
Sipas kësaj gruaje, vijon Agroni, Sofa e ka sjellur
këtu në qendrën shëndetësore Lorin e vogël që policia e kishte
gjetur buzë lumi duke qarë. Flitej se, fëmijët që shkojnë
shpesh aty të lumi për të nxjerrë peshkë, e kanë dëgjuar vajin
e një foshnje, pastaj kanë shkuar në polici dhe kanë lajmëruar,
e policia kanë ardhë menjëherë e të kanë marrë dhe prej aty
Sofa është kujdesur për ty derisa ka ardhë ky prindi nga Franca
e të ka marrë.
- Pra të gjitha marrëveshjet janë bërë në mes të
Sofes dhe kryetarit të komunës ?- e pyeti Agroni. Tina i pohoi
më kokë.
Lori nxorri bllokun e saj të shënimeve dhe shënoj
këtë dëshmi menjherë duke e nënvizuar dhe iu drejtua Rolandit e
Agronit.
- Duhet ta gjejmë patjetër këtë grua, që quhet
”mami Sofa” po si quhet djali i saj ?
- Agroni ia bëri me dije Lorit se, nëse kjo Sofa
jetonte tani atje largë në Kanada, vështirë do ta kenë të hyjnë
në kontakt më të për të dëshmuar. Kanada ishte në tjetrin
kontinent. Ata qëndruan kështu një kohë të gjatë para
kafeterisë duke biseduar dhe më vonë u ngritën, Tina me kolegen e
saj u drejtuan nga porta e Qendrës shëndetësore kurse Rolandi e
Lori me Agronin u nisën për të vetura, herë pas here Tina kthehej
mbrapa dhe i bënte shenjë më dorë Lorit.
Agroni ndiqte veturën drejtë qendrës se qytezës dhe
ndaloi po aty ky i kishte marrë. Lori e Rolandi dolën nga vetura
duke i dhënë një shikim rrugës këmbësore. Trotuaret dhe
rrugicat e dyqaneve dhe bareve ishin mbushur plotë me njerëz,
qarkullimi i veturava tani ishte ndalur. Dielli kishte filluar të
skuqej nga perëndimi duke u mshehur pas maleve te Qyqës.
- Do shetisim edhe pak këtu në sheshin e qytetit apo
dëshiron të kthehemi në dhomë për t'u çlodhur pak ? -ia bëri
Lori Rolandit.
- Ti mund të rrish, si të duash, unë po shkoj të
shtrihëm pak, jam i lodhur shumë, më falni.
- Mirë babi, shko pusho, do rri edhe pak më
përkthyesin, - i tha Lori. Rolandi u drejtua kah “Hotel Kalaja”
kurse Agroni e Lori ecnin me hapa të ngadalësuar në mesin e turmës
së njerëzve, si në korzo.
- Nesër na pret edhe një ditë shumë e ngarkuar, në
ora dhjetë, mos harro se kemi lënë takim më kryebashkiakun,
besoj se do na dali në ndihmë, së paku të na verë në kontakt me
ish kryetarin e atyre vitëve para luftës, shpresojmë se do e
gjejmi ende këtu në Drenas.
- Une nuk e di se cili ishte kryetari i mëparshem, i
njoh vetëm këta të kohës së fundit, të vjetrit s'më
kujtohen... tha Agroni.
- Kjo Sofa, vetëm kjo mund të na ndihmojë, si ta
gjëjmë atje në Kanada, është koti -ia priti Lori. Prit, i tha
Lori. Do shkoj në internet kafe, ka tri ditë që nuk e kam hapur
adresën time elektronike, Laura do të shqëtsohët më siguri për
mungesen time.
U futën brënda dhe morën nga një pije, pastaj Lori
shkoi të konsultonte kompjuterin që i ofrojë një zonjë.
Agroni e priste ulur në banak duke u menduar, nxorri
nga xhepi telefonin e tij dhe beri një numër.
" Mirëdita Petrit, si jeni, si kaloni, si i keni punët..."
"...dëgjo Petrit, tu kisha lutur, a mundesh të më
ndihmosh diçka ?
"...Nga vitet 78 deri 80, e njehë kush ishte
përgjegjëse në Qendrën shëndetësore të lindjeve ?"
"...Sofie Morina...po ?"
"..po djali i saj, si e ka emrin ? "
"..Mentor Morina...po?...shahist i njohur ? "
Në këto momente Lori iu afrua Agronit duke i dhënë
shenjë se asgjë të re nga mesazhet elektronike...
"Mirë, faleminderit Petrit, dëgjohemi, të tregoj
pastaj më gjerë, shëndet"..;dhe mbylli celularin.
Agroni ju drejtua Lorit.
- Kam një lajm të mirë. E gjeta se kush është kjo
mami Sofa. Tani më kujtohet pak. Burri i saj punonte në gjermani
si shumica e vendasve nga ky vend dhe një ditë ai nuk kthehet më,
thuhet se atje është martuar me një vajzë gjermane dhe më nuk
është kthyer kurrë. Sofie Morina është kujdesur vetëm për
djalin e saj, Mentorin i cili jeton këtu diku në afërsi të
qytezës. Thuhet se është shahist i fortë, ka ardhur nga Kanada
vetëm për të marrur pjesë në turnerin e madh që organizohet për
çdo vitë këtu në Drenas dhe në Burim, një qytezë tjetër më
në perendim, mbahet finalja këto ditë.
Do mundohemi ta kontaktojmë këtë Mntorin, e ëma e
tij ka ngelur atje në Kanada, s'kemi si t'ia bejmë ndryshe, i tha
Agroni.
- Një hap i suksesëshëm përmes celularit, do ua di
për nder Agron, -i tha Lori dhe dolën jashtë nga Siberkafe.
-Kam parë një ënderr, më dukej vetja sikur se isha një sirenë, dola nga lumi dhe ashtu më bishtin e peshkut shetisja në mes të qytezes, te gjithë më shikonin, thuaje se nuk kishin parë sirenë kurrë më sy.. e unë, ua lëshoja një buzqeshtje kalimtareve që më më shikonin me habi..një ënderr..që më zgjoi nag gjumi mënjëhere,doja që të zgjasi, tani nuk e di se si perfundoi...
-Sigurishtë se fjalët e Tinës pra ju kanë prekur...doje ndoshta të ishe si një sirenë e lindur diku nga thellêsija e lumit të qetë..pa fjalë ?
- Nuk e di nga më erdhi por u zgjova e trishtuar por edhe e penduar..mos ta zgjasim, ishte ëndërr - i tha Lori dhe vijuan.
-Kam parë një ënderr, më dukej vetja sikur se isha një sirenë, dola nga lumi dhe ashtu më bishtin e peshkut shetisja në mes të qytezes, te gjithë më shikonin, thuaje se nuk kishin parë sirenë kurrë më sy.. e unë, ua lëshoja një buzqeshtje kalimtareve që më më shikonin me habi..një ënderr..që më zgjoi nag gjumi mënjëhere,doja që të zgjasi, tani nuk e di se si perfundoi...
-Sigurishtë se fjalët e Tinës pra ju kanë prekur...doje ndoshta të ishe si një sirenë e lindur diku nga thellêsija e lumit të qetë..pa fjalë ?
- Nuk e di nga më erdhi por u zgjova e trishtuar por edhe e penduar..mos ta zgjasim, ishte ëndërr - i tha Lori dhe vijuan.
Agroni i propozoj Lorit të shetisnin tek Ura e vjetër
e Gurit, aty mu afër qendrës. Duke ecur në drejtim të urës së
gurit, para tyre u ndal një xhip i atumjeteve ushtarake franceze, ku
nga dritarja nxorri kokën i njëjti komandat që kishin takuar buzë
lumit ditë më parë...
- Mirëdita, jeni ende këtu, -pyeti komandanti, a
keni gjetur një përkthyes këtë herë ? ..E njohim, eshtë shumë i
zgjuar.
- Tani ju njoha,- tha Lori, do qëndroj deri në fund të
javës pastaj do kthehem në Paris. Komandanti doli nga automjeti
dhe iu afrua Lorit.
- Më vjen keq të ju thëm por në kabinetin tonë
kemi marrë disa informacione në lidhje më arsyen e ardhjes s'uaj.
Nëse nuk ia arrini dot të depërtoni, mund të na kontaktoni në
zyren tonë, me gjithë mundësit tona do përpiqemi të ju
ndihmojmë, - i tha komandanti.
- E vërtet është se këtu gjëndëmi për këtë
çështje delikat, nuk e di se sa do kemi sukses.
- Për çfarë do që të keni ne jemi të gatshëm të
ju japim mbështetjen tonë, kalofshi I ditë të mbarë !
- Faleminderit, ia ktheu Lori dhe komandanti ipi në
xhip dhe vijuan rrugën.Nga oret e para të mëngjezit në dyert e
komunës kishin filluar të hynin nënpunësit njëri pas tjetrit,
shihej në ecjet e tyre se ishin të nxituar. Brënda në sallën e
madhe të mbledhjeve ishin grumbulluar dhjetra nënpunës që
përshpërisnin mes tyre me zë të ulet.
Të gjithë kishin zënë vende rreth një tavoline
ovale, ku për një çast u hap dera dhe hyri një burrë i gjatë
që kishte kaluar mbi të pesëdhjetat, iu dha shenjë me dorë që
të uleshin dhe zuri vend në ballë të tavolinës. Ishte kryetari i
bashkisë. Pas
një heshtje kryetari hapi një dosje dhe nxori një fletë dhe e
lexonte në heshtje. Ngriti kokën dhe i vështrojë nënpunësit
për rreth.
- Të nderuar zonja e zotrinjë, sot jemi mbledhur në
këtë tubim për të diskutuar rreth një çështje të
jashtëzakonshme që me siguri shumica e juaj këtu jeni në dijeni.
Këto ditë në komunën tonë është paraqitur një vajzë e re, me
nënshtetë si franceze, por e cila rivandikon origjinën e saj pranë
komunë sonë. Mbrëmë më mori drejtori i qëndrës shëndetësore
në telefon në lidhje me vizitën e kësaj vajze në qëndrën
shëndetësore. Ajo pra ka ardhur ne vendlindjen e saj për të
kërkuar se nga rrjedh dhe cilët janë prindërit e saj, me shpresë
së paku të gjejë identitetin e nënës së saj e cila e ka
braktisur si foshnje.
Tani e rritur, kjo vajza ka vendosur të bëjë hetime për të gjetur nënën e saj, siç më thanë, ishte edhe këtu në komunë për të kërkuar ndonjë dokument ku ne bazë të tij ndoshta do vijë deri tek ndonjë shenjë për gjetjen e prindit të saj. Të gjithë pra jemi para një dileme, para një rasti unik që asnjëherë deri më sot nuk jemi provuar në vendin tonë e lëre me në këtë komunë. Nuk po i cek tani rrethanat e hipotezat e ndryshme se si dhe për ç'farë arsye e ëma e kësaj vajzë më emrin Lori që jeton tani në Francë, e ka larguar nga gjiri foshnjën e saj. Ne nuk mund të jemi në vend të saj që nxjerrim këtu tani paragjykime pa i njohur rrethanat e kësaj ngjarje. Pra jemi mbledhur këtu që t'i ndihmojmë Lorit në kërkimet e saj më sa kemi mundësi, edhe pse e dimë se është vështirë shumë që sot të gjënden gjurmët në arkivat e dokumenta tjera brënda kësaj komunë. Pastaj, edhe po e identifikuajmë emrin e kësaj gruaje, ju duhët ta dini se këtu jetojmë në një qytezë të vogël ku ende janë në fuqi traditat shekullore të Kanunit të malëvë, mirëpo me ardhjen e demokracisë këto pengesa kanë rënë, jemi në botën e lirë e jo nën diktaturë, duhet ti zbatojmë ligjet ndërkombëtare, si e dini, jemi edhe të mbikqyrur nga institucionet e huaja ku ligjet e kanunit, më nuk hyjnë në proçese ligjore në shoqërinë tonë e as në këtë qytezë. Vështirë është edhe për personin që e kërkojmë, këtë nënë të pa fat. Imagjinoni se kjo nënë që e ka lënë këtë foshnje para 28 vjetëve buzë lumit, si mund të tregojë ajo ku ndoshta, mund të jetë sot e martuar e nënë e kushedi sa fëmijëve, ta zëmi edhe këtë, mund të jetë motra e jon e secilit prej nesh këtu. Pra ti imagjinojmi një herë rrethanat, tronditjet, e pastaj thashë ethemet, grindjet që mund të na çojnë edhe deri tek ndonjë dramë në komunën tonë. Si t'ia bëjmë hallit tani dhe si ta presim këtë rast ? Këtu është pra çështje delikate, qështje nderi e morali, çështje jo e lehtë për ne që ndoshta atje në Francë do ishte më lehtë dhe pa konsekuencat ky rast. Së shpejti pra, në ora 10 do presim këtu në kabinetin tim këtë vajzën tonë, mirëpo dua që të konsultohem edhe me ju se si t'ia bejmë dhe deri në cilën shkallë jemi në gjëndje ti ndihmojmë Lorit. Tani pres edhe pyetje e përgjigje nga ju nënpunësit e kësaj komune që jeni të gjithë në këtë rast, edhe këshilltarët dhe bashkëpuntorët e mi në këtë komunë. Më duhet patjetër mendimi juaj. Një heshtje e madhe mbuloi tërë kabinetin. Të gjithë kishin ulur kokën para dosjeve të tyre mbi tavolinë, nuk dëgjohej as një zhurmë, mbretronte qetësi totale.
- Flisni, ju lutem, ç'keni tani, dje nga ju
ndëgjohëshin peshperitje të ndryshme në zyrat tuaja tërë ditën,
flitej vetëm rreth këtij rasti, e tani këtu keni ulur kokën, pse
? Duhët të dalim nga ky hëndek, mos sot nesër. U ngrit zonja e
zyrës së librave të amzës dhe filloi ti tregojë kryetarit se si
e ka pritur Lorin në zyrat e saj dhe se si ishte munduar të gjejë
ndonjë shenjë të mundur por pa sukses.
-Unë nuk di se çka mundem të bëj tjetër për këtë
vajzë, më vjen shumë keq, por kur nuk kemi as një dokument si
dëshmi para syve për prinderit e saj, si ta gjëjmë në të ëmën
e saj ? Vetëm policia ndoshta mund të bëj diçka për këtë rast
!- tha ajo dhe vështroi të gjithë kolegët e saj për rreth që
rrinin të shtangur. Fjalën më në fund e mori edhe një nepunës
tjetër. Ai tha se do ishte në gjëndje ti kontrolloje të gjitha
dosjet brënda këtyre ditëve, dhe se ishte i gatshëm që të
kontaktojë edhe ish kryetarin e komunës, që ishte i vetmi
dëshmitar i kohës i cili kishte nënshkruar këtë adoptim të
kësaj foshnjës.
- Mirë,
-tha krytari, duke iu drejtuar këtij nëpunësi, -sot ke për detyrë
të shkosh tek ish kryetari, besoj se do ta gjeni lehtë se ku banon
diku këtu afër, prapa kinema, merrni të gjitha shënimet dhe emrat
e personave që ishin prezent gjatë këtij adoptimi dhe mi sillni
këtu. Kurse, ju të tjeret duhet të merrni edhe me gazetarët e
radios lokale që të bëni të ditur që të mos shpall ndonjë lajm
i pa qartë. Mesa u njoftova, kjo Lori ka ndërmend më në fund që
ti drejtohet me një shpallje kësaj radios sonë, të jemi të
gatshëm në çfardo eventualiteti mos të keqëpërdoret ky rast e
përhapen thashetheme se pastaj mbaron keq kjo inisiativë e saj për
ne se ajo tek e fundit, s'ka edhe çfarë të humbi më shumë...duhet
të ruhemi pra. A keni ndonjë propozim tjetër ?
-Po zoti kryetar, çoi dorën një nëpunes tjetër,
unë kisha me propozue që në sitin tonë zyrtar aty tek rubrika e
njerëzve të humbur, ku dihet se janë të zhdukur nga edhe 100
persona, ta vendosin bashkangjitur këtu edhe këtë rastin e
Lorit...
- Ide e mirë, u përgjigj kryetari, po çfarë të
shënohet në të kur nuk njohim as emër as mbiemër të asaj femre
që e ka lënë foshnjen e saj ?-Thjeshtë, iu pergjigj nëpunësi.
Kërkohet një grua e cila e ka humbur foshnjen e vet, një vajzë në
vitin 1978 në muajin Mars, nuk janë njëqind vetë që kanë humbur
fëmijët e tyre në këtë kohë, është vetëm ky rast....
-Jo nuk bën kështu, nuk do ketë efekt, foli një
tjetër. Se besoj se kjo grua do ketë internet e ndoshta as
kompjuter, do shkojë huq ky plan.
-Ajo grua ndoshta nuk e ka internetin por tani të gjithë të
rinjtë e të rejat janë të lidhur, e kalojnë kohën në
këto kafe, dhe ndoshta posa do e lexojnë këtë
shpallje, me siguri se do iu tregojnë edhe prindërve të tyre në
shtëpi që po kërkohët një grua.
- Kjo metodë nuk vlen tha kryetari, të rinjtë nuk iu
tregojnë më prindërve të tyre, më së miri do ishte që të publikohet një fotografi e Lorit
në sitin tonë më tekstin poshtë, ose të shpallim këtê lajm në radion tonë lokale tek e fundit, më këtë lajmërim;
“quhem Lori, kërkoj nënën time të humbur më këtë
datë...pra shumë thjeshtë, pa hyrë në detaje se askush nuk do
lajmrohet po u cek se kjo është një foshnjë e gjetur buzë lumit,
një "kopilicë", kush guxon të lajmrohet, askushi !
- Vërtetë tani po e shohim që kemi rënë ne hall të
madh, telashe do na nxjerri kjo kopilicë, tha nëpunësi i cili e
kishte shoqëruar Lorin prapa ca ditësh tek zyra e librave të
amzës.
Po edhe t'ia mbyllim derën nuk kemi të drejtë, këtu
i kemi francezët, tek e fundit ajo do shkojë edhe tek ata për t'iu
kërkuar ndihmë, është jo njerëzore nga ana e jonë që të rrimë
kështu duar kryq, dhe tani unë po bëhem gati të iki për pushime,
nuk guxoj të lë komunën në një kaos të tillë...Tani më la
edhe pa pushime kjo vajzë....Në derë hyri një sekretaresh e
pritjës e cila i bëri më dije kryetarit se ajo vajza me te j'atin
e sajë dhe përkthyesin kishin arritur me kohë të caktuar.
- Ti ftojmi edhe ata brënda ? -pyeti
kryetari.
- Po, keni të drejtë, le të vijnë, ti sqarojmë këto
problem së bashku si duhet. Kryetari i bëri shenjë sekretares që
të hyjnë. Pas pak në derë u dukën Lori, Rolandi dhe Agroni, të
gjithë u ngritën nga vendi dhe filluan shtërngimet e duarve rreth
e rreth tavolinës pastaj ua sollën tri karrike aty pranë kryetrai
dhe u ulen. Perballë Lorit nëpunësit që kishte propozuar të
hapnin në sitin e komunës një rubrik të posaçme për këtë
vajzë te humbur, ai nuk ia ndante sytë Lorit. E vështronte që nga
flokët e saj të gjata, sytë, ftyrën, ia shikonte edhe lëvizjet e
duarve të saj, gishtat e deri tek majat e thonjëve, pastaj vetullat
deri edhe qer pikët. Sytë e tij ndiqnin çdo lëvizje të saj, e
çdo buzëqeshje të lehtë kur lëshonte nga njëherë Lori, dhe
herë pas here ai ulte kokën sikur flutironte diku larg në mendime.
Nëpunësi tjetër që ishte afër tij nga e djathta i terhoqi
vrejtjen duke e prekur më brryl, dhe i përshpëriti; “Luan, mos e
shiko ashtu vajzën se nuk ka kuptim.” Dikur erdhi në vehte Luan
Dina, ofshani thellë duke e fërkuar ballin me dorë, një rrëbeshë
ethësh ia kishin kapluar tërë trupin e tij që nga brëndësia e
stomakut. Fytyra e tij kishte marrë ngjyrë të kuqe, zgjati dorën
dhe mori një gotë ujë që e piu me nxitim. Ndër kohë nisi
bisedën Agroni ku i rrëfente kryetarit tërë ditëne djeshme që
kishin kaluar në qendrën shëndetësore në kërkim të ndonjë
dokumenti, pastaj tregoj edhe rastin e mamisë Tinës e cila iu
kishte rrëfyer me lotë në sy rastin se si e ksihin gjetur Lorin
buzë lumit dhe si e kjo mami ishte kujdesur per të...Agroni i treoj
më tej edhe për një mamin tjetër, mami Sofa, Sofie
Morina e cila ishte marrë edhe me adoptimin e Lorit në prezencën e
ish kryetarit te komunës. I tregoj se Sofia gjatë luftes si
refugjate ishte strehuar me djalin e saj Mentorin në Kanada dhe se
atëherë ishte e pa mundur ta kontaktonin.
- Mentori, shahisti ? -ndërhyri kryetari.
- Po ai, pohoi vetë,- shtoi Agroni.
- Po ai, pohoi vetë,- shtoi Agroni.
- Ka ardhur këtu para ca ditësh nga Alberta, e presim
për pjesmarrje në turneun e shahut që do mbahet së shpejti këtu
në Drenas dhe në Burim...
- Jam interesuar edhe unë, -i tha Agroni, më tregoi një mik i imi...besoj se do ta gjejmë dhe ta pysesim nëse mund të na lidhi në kontakt më nënën e tij atje në Kanada, Lori tek kjo ka shumë shpresa...mirëpo duhet kontaktuar edhe Mentorin, ta japi pastaj numrin e celularit të tij. Ne kemi shpresë se do e fitoj kupën e shahistëve këtë turne... Kryetari i'u dha premtime Lorit e Rolandit se do përpiqeshin më çdo kusht që të grumbullojmë sa më shpejt dëshmi rreth këtij rasti dhe se do ti hapnin dosjet së shpejti posa të gjënin ish kryetarin e bashkesisë së Drenasit ku menjëherë do ta vinin atë në dijeni për këtë rastin tuaj. Lori pastaj i përcjelli bashkiakut edhe përshëndetjet e Arianit e të Ilos nga “Bellaçao”, ai u gëzua shumë dhe buzëqeshi.
- Jam interesuar edhe unë, -i tha Agroni, më tregoi një mik i imi...besoj se do ta gjejmë dhe ta pysesim nëse mund të na lidhi në kontakt më nënën e tij atje në Kanada, Lori tek kjo ka shumë shpresa...mirëpo duhet kontaktuar edhe Mentorin, ta japi pastaj numrin e celularit të tij. Ne kemi shpresë se do e fitoj kupën e shahistëve këtë turne... Kryetari i'u dha premtime Lorit e Rolandit se do përpiqeshin më çdo kusht që të grumbullojmë sa më shpejt dëshmi rreth këtij rasti dhe se do ti hapnin dosjet së shpejti posa të gjënin ish kryetarin e bashkesisë së Drenasit ku menjëherë do ta vinin atë në dijeni për këtë rastin tuaj. Lori pastaj i përcjelli bashkiakut edhe përshëndetjet e Arianit e të Ilos nga “Bellaçao”, ai u gëzua shumë dhe buzëqeshi.
Lori i tregonte kryetarit nismën e kësaj avanture që
kishte filluar në “bella çao” tek Ilo, ku edhe ai kishte kaluar
aty ditë më parë në të njëjtin vend. Kryetari luante kokën,
mbeti i habitur. Diskutuan se si fati e kishte sjellur mu në këtë
restoran edhe Lorin. E përgëzoi vajzën për këtë nismë që
kishte ndërmarrë, për guximin në kërkim të nënës së saj.
Më në fund u ngritën të gjithë. Takimi përfundoi
më shtërngime duarsh, ku përseri Luan Dina u përshëndet më
Lorin dhe që të dy u shikuan në sy për disa çaste, pa thënë
asnjë fjalë dhe më në fund dolën nga salla.
Në Drenas nuk kishte nevojë fare që Lori të
shpallte në radion lokale rastin e saj se, brënda tri ditëve, tërë
banorët e kësaj qyteze të vogël kishin mësuar se kush ishte
Lori. Ishin në dijëni për qëllimin e vizitës së saj dhe kur
dilte nga hoteli apo kur shkonte në siberkafe ose kur shkonte në
furrë për të blere byrek të gjithë e shikonin Lorin që ecte me
hapa të ngadalshëm, pa u nxituar fare, pa u ndrojtur nga shikimet e
të tjerëve,edhe kjo ishte mësuar me shikimet e tyre të habitshme
që reflektonin njerëzit në fytyrat e tyre, të ngrira, gati se e
tërë rruga këmbësare lëvizte në ngadalsim. Në rrugën
këmbësore kamarierët posa e vërenin nga larg dilnin dhe e ftonin
atë që të ndalej në kafeterit e tyre, për ta ishte kënaqësi e
madhe ti shërbeje të vetmit turist te ardhur nga perëndimi ndoshta
por edhe ishte më tepër kurioziteti që i shtynte ndaj kësaj
vajzë, çuditeshin se nga e kishte marrë guximin që të kthehet në
vendlindje të saj pas 28 vite në kërkim të nënëns të saj që
as emrin nuk ia dinte. Lori kishte lënë takim pas dreke me Agronin
aty në fund të rrugës këmbësore, derisa Rolandi i lodhur kishte
preferuar të shlodhej, nuk e duronte vapën e pasditës. Agroni doli
nga vetura dhe i bëri shenjë Lorit se ku ishte parkuar dhe me hapa
të shpejtë Lori iu afrua veturës dhe hyri brënda. Makina mori
drejtimin nga dalja e qytezës dhe u kthyen majtas menjëherë morën
rrugën që të shpie për në Burim që ishte afër 40 kilometra në
perëndim të Drenas së. Më trego Agron, në fjalorë nuk e gjeta
se çdo të thotë fjala “kopiliq” ?
- Kopiliq ? Është emri i një vendi, i një fshati ku
ka lindur Millosh Kopiliqi, heroi legjendar shqiptar i cili e ka
vrarë sulltan Muratin në betejën e Kosovës më 1389...
- Kam dëgjuar për këtë mit, edhe Shekspiri është
frymëzuar në "Othello" ..kemi një projekt me grupin tim
teatral që në shtator ta çfaqim këtë dramë...
- Qënkeni aktore atëherë, nuk ju kam pyetur se me
çfarë mirreni atje...
- Po, unë kam kryer studimet në Kembrixh, Shekspiri
është për mua mjeshtër më i madh në botë i këtij zhanri...
- Pra këtu e ke mësuar fjalën kopiliq, në libra ? i tha Agroni.
- Pra këtu e ke mësuar fjalën kopiliq, në libra ? i tha Agroni.
- Jo, por sa herë që dal nga hoteli aty afër rrugës
këmbësore disa djem të rinjë çojnë gishtin drejtë meje me
zërat që përshperisin si “kopiliqa” apo ashtu disi...desha ta
dija kuptimin...mos është ndonjë fjalë fyese ?
-Millosh Kopiliqi thuhet se ishte një kopil, një fëmijë i
humbur që e kishin gjetur para derës së një shtëpise, e merr një
familje e fshatit aty dhe e rrisin, e adoptojnë si feminë e tyre, e
rrisin dhe kur bëhet burrë tregojnë se ishte trim i madh, ngjarja
e tregon, aie vret sulltan Muratin këtu në Kosovë. Pra kopil është
ai fëmijë i pa baba e pa nënë, por ti mos u prek se do e gjesh
nënën...i tha Agroni.
- Ndoshta do e gjej ndoshta edhe jo...qënka vështirë këtu me këtë mentalitet....Burimi është një lokalitet që shtrihet rrezë bjeshkëve të larta në veri perëndim të Kosovës me një klimë të butë dhe një vend të përshtatshëm për bujqësi e blegtori, një qytezë piktoreske. Agroni gjeti një vend për të parkuar veturën mu përpara një kompleksi të madh motelesh dhe restorantesh që ishin ndërtuar mbi një liqen artificial. Hynë në sallën e madhe ku ishte shkruar me shkronja të mëdha “turneu i madh i shahut” dhe u drejtuan në hollin e madh të mbuluar nga qelqi. Agroni ndaloi një organizator dhe e pyeti nëse dinte se ku ta gjejë Mentor Morinen. I panjohuri i bëri me dije se tani është i zënë, por duhet të presin deri sa të mbarojë loja. Agroni dhe Lori zunë vend në një tavolinë në sallën e madhe si amfiteatër dhe në heshtje shikonin tavolinat e radhitura ku luanin shahistët. Pas pak i panjohuri iu afrua Lorit dhe i pëshpëriti...
- Ndoshta do e gjej ndoshta edhe jo...qënka vështirë këtu me këtë mentalitet....Burimi është një lokalitet që shtrihet rrezë bjeshkëve të larta në veri perëndim të Kosovës me një klimë të butë dhe një vend të përshtatshëm për bujqësi e blegtori, një qytezë piktoreske. Agroni gjeti një vend për të parkuar veturën mu përpara një kompleksi të madh motelesh dhe restorantesh që ishin ndërtuar mbi një liqen artificial. Hynë në sallën e madhe ku ishte shkruar me shkronja të mëdha “turneu i madh i shahut” dhe u drejtuan në hollin e madh të mbuluar nga qelqi. Agroni ndaloi një organizator dhe e pyeti nëse dinte se ku ta gjejë Mentor Morinen. I panjohuri i bëri me dije se tani është i zënë, por duhet të presin deri sa të mbarojë loja. Agroni dhe Lori zunë vend në një tavolinë në sallën e madhe si amfiteatër dhe në heshtje shikonin tavolinat e radhitura ku luanin shahistët. Pas pak i panjohuri iu afrua Lorit dhe i pëshpëriti...
- Jeni motra e Mentorit ? Lori e habitur duke mos
kuptuar pyetjen preku Agronin...
- Jo, jo, kjo është një turiste e huaj...ka ardhur
këtu vetëm për vizitë, ia preu Agroni.
- Nuk e di se çfarë më pyeti ky person...tha Lori...
-Asgjë, ju ka ngatërruar me dikë tjetër. Agroni me
në fund verejti atje poshtë ulur në tavolinë Mentorin, shkruare
mbi një tiket emrin e tij dhe i kundershtarit..
- Ai me flokë të gjata është Mentori, e sheh
etiketën para tij ?- i tregoj me gisht Agroni.
- Po, qënka i ri dhe djalë i bukur, tha Lori, dhe
tepër simpatik...
- Më duket se këtu do ta gjesh Don Zhuanin
tuaj...këtu në Kosovë ndoshta, si dihet... nëse nuk keni gjetur
ende të fejuar andej..
- Jo, jo, nuk kam gjetur ende, por jam në
kërkim...vitet po kalojnë.
- Këtu janë vetëm duke bërë ushtrime, kampionati
fillon në fund të javës që vjen por këta shahistat duhet të
lujnë për çdo ditë, këtë e kanë si ushqim.
- Më habit ky Mentori, tha Lori, të vijë nga skaji
tjetër i botës për të marrë pjesë në një turne shahu, çudi !
- E ka me siguri pasion të madh lojen e shahut...
- Nuk e qënka pra për mua, edhe pse më pëlqen. Për
një lojë shahi ky do më lënë vetëm,-tha Lori duke qeshur...
- Dashuria do edhe sakrifica...- ia ktheu Agroni. Loja
më në fund përfundoi, Mentori u ngrit nga karrikia duke i
shtrënguar dorën kundërshtarit të tij dhe zbriti nga skena. I
panjohuri iu afrua dhe i bëri me dije se e kërkonin aty dy persona
në sallë. Mentori iu afrua tavolinës së tyre dhe i habitur e
shikonte Lorin, u përshendetën.- Mirëdita ! i përshendeti
Mentori.
- Mirëdita, unë jam Agroni, kjo vajza është Lori
nga Franca.
- Nga Franca ? Keni ardhur të përcillni turnirin edhe
ju...Unë kam ardhur nga Montreali...Lori ia ktheu në frëngjisht;
- E flisni frëngjishten atëhere...ia bëri Lori.
- Patjetër, jetoj ne Kuebek por nënën e kam më
larg, atje në dimër në Alberta...kuflitet anglishtja.
- Mentor, ndërhyni Agroni, kjo vajza ka deshirë të
të ju pyes diçka, është një histori e gjatë. Mund të gjejmë
një vend për të biseduar ?
- Po pse jo, ulemi në tarracë përjashta, është
freski dhe hije. Mirëse të ka sjellë Zoti vajzë këtu në Kosovë,
tha Mentori, vend i bukur, si ju duket ?
- Është vend i bukur, ngjan pak edhe me disa vende te
Francës...tha Lori. Aty në tarracë zunë vend në një tavolinë,
morën pije freskuese dhe filluan bisedën.
- Mentor, me sa jami të informuar në komunën e
Drenasë, nëna yte ka punuar si motër medicinale dhe si mami në
qëndrën shëndetësore për disa dekada deri sa ka filluar lufta.
Tani kjo Lori ka ardhur këtu në Kosovë prej Francës që të gjejë
n¨nënën e saj, ka lindur pra në Drenas, në vitin 1978 dhe
menjëhëre si fëmijë pa prind është adaptuar nga një familje
franceze dhe se kur ishte foshnje nëna yte e ka strehuar në shtëpi
të fëmisë mirëpo tani Lori dëshiron të dijë për fatin e nënës
së saj e vetëm nënën yte mundet ta ndihmojë ndoshta për të
gjetur se kush është nëna e saj.
- Qënkemi të një moshe Lori, edhe unë kam lindur
këtë vit, në dallim nga ti që nuk i njehë prinderit tuaj, unë
njoh vetëm nënën, babai ka mbetur atje në gjermani, thonë se
është martuar me një Australiane, asnjëherë nuk e kam parë e as
kërkuar babain tim... Po nejse, gati qënkemi të një kategorie...
tha Mentori dhe qeshën të gjithë së bashku. Po, nëna ime më ka
rritur vetëm, pra me mundesit e saj dhe më nuk është martuar, ka
punuar aty në shtëpi të fëmisë, mirëpo kur filloi luftan e ikëm
në Maqedoni dhe nga atje na ofruan strehim kanadezet. Mami jeton në
Alberta, në Kanda pra kurse unë në Montreal. Ajo tani dhe është
plakur, mezi mbahet në këmbë. Nuk e di se sa mundëm të ju
ndihmojë unë, mundem ta pyes permes telefonit po deshët, këtë
ndihmë mundem ta bëj.
- Mentor, kjo Lori don të dijë se si dhe ku e kanë
gjetur, mos ndoshta e njeh nënën e saj, pyete mami Sofen,
komunikacionin kjo e paguan.
- Nuk ka problem, atje tani është natë në Kanada
por është mësuar nënën...do të thrras menjëherë...pritni pak.
Mentori nxori celularin nga xhepi i këmishës dhe shtypi pullën, në
tjetrën anë zëri i një gruaje të moshur u dëgjua menjëherë.
- Nënë, Mentori jam, a je më mirë prej këmbëve ?”
- Po mbahem biro, po mbahem, ti si qëndron me turneun
?”
- Javën tjetër mbahet finalja...kam gjasa se do e
fitoj kupën...dëgjo nënës. Kam disa pyetje, një porosi nga një
person që ndoshta të kujtohet kur punoj në shtëpi të fëmisë.”
- Kush është ai ?”
- Nënë, është një vajzë, i ka tash 28 vjetë,
ndoshta të kujtohet, e keni adoptue tek një familje franceze, por
tash u kthye dhe kërkon origjinën e saj, se paku ta gjeje nënën e
saj...që ndoshta ti e din se kush mundet të jetë, nënë e saj...Mbretnoi një qetësi nga ana tjetër e telefonit...
- Nënë, a të kujtohet diçka apo jo ? e pyeti
Mentori.”
- Sa histori e vjetër është kjo ore bir, Zoti është
i madh, e ka sjellë prapë në vend të vet këtë bebe..sa më
dhimbset e shkreta, qysh nuk më kujtohet, e kam gjetur para derës
së shtëpinë së fëmisë..;”
- Para derës së shtëpinë së fëmisë ? Kjo vajza
thotë se e kanë gjetur të lumi...”
"- Jo, jo, e di unë më së miri. Të lumi e kanë
gjetur një foshnje tjetër... këtë vajzën e ka vendosur para derë
një vajz e re, afër 18 vjeçare, emrin nuk ia di, ftyrën e kishte
të mbuluar atë natë me një shami, por dyshoj se është motra e
një nënpunësi aty në Komunë, motra e një Luanit, është disa
vite me i ri se ajo, mbiemrin nuk I a di...më kurrë nuk e kam parë,
as ftyrën mirë nuk ia kam parë në errsirë por ia kam mbajtur në
mend një pallto që kishte veshur atë nate...”
- A je e sigurt nënë ?”
"- E sigurtë biro, e sigurtë jam...si është kjo
botë, çdo send kthehet në vend të vet...” Lidhja u ndërpre me
në fund, Mentori ia përsëriste Lorit gjithë fjalët që i kishte
thënë nënë Sofia...
- Pika e parë ty nuk të kanë gjetur te lumi por të
ka lënë nëna yte para derës së shtëpinë së fëmisë. E dyta,
nëna ime dyshon se kjo vajza ka një vëlla më të vogël që punon
aty në komunë, e quajnë Luan.
- Mos
është ai burri i gjatë me syza që të shikonte çuditshëm sot
kur ishim tek kryetari ? pyeti Agroni. - Edhe unë u habita pse më
shikonte ashtu, tha Lori, disi mi ngulte sytë si të isha person i
njohur për të...tani më kujtohet...Prit, ai është më duket Luan
Dema, nuk arrij ti besoj se sa afër e kemi pasur...vijoi Agroni. -
Duhet të kthehemi sa më shpejt në Komunë të informojmë
kryetarin, tha Lori.
- Do vij edhe unë të dëshmoj se ç'më ka thënë
nëna ime në telefon ?- Po, gjithësesi, eja edhe ti me ne Mentor, i
tha Agroni. U ngritën që të tre dhe u drejtuna tek vetura e
Agronit, hyn brënda dhe menjëherë u nis makina. Para se të
mbyllej komuna, rrethe ores 16-të arritën të nxituar Agroni, Lori
dhe Mentori në dyert e hyrjes. Kur hynë brënda në të njëjtin
zyrë që ishin takuar në mëngjez, kryetari një nëpunes tjetër
dhe ish kryetari i komunës bisedonin mes tyre dhe kur panë perseri
Rizorin e ndërpren bisedën.
- Të prezentoj, kjo është Lori, mori fjalën
kryetari. Ish kryetari një burrë i vjetër u ngrit në këmbë dhe
e përqafoi Lorin, gati se nuk i shpëtuan lotët...
- Të kemi humbur aqë larg por Zoti i madh prapë te
ka sjellë në vendin tënd... tha plaku, të na falësh moj bija
jonë, ishin kështu ato kohë, kohë të kanuneve e ti ke patur
fatkeqësin të lindesh në ato kohë të errta..! Jetonim në një
situate të veshtirë shkëputur nga bota, mentaliteti ishte i tillë,
paragjykimet e njerëzve, morali, padrejtësija mbretëronin në këto
kohëra, sidomos për femrat e shkreta...
I tregova kryetarit se si të ka gjetur para derës së
shtëpi së fëmisë tek mami Sofa, më kujtohet si sot, mirëpo të
nesërmen më thirren në Polici, më njohtuan se e kanë gjetur buzë
lumit edhe një foshnje tjetër, ky ishte një djalë...e ëma e saj
e kishte mbështjëllër më një pallto dhe e kishte lënë ashtu të
gjorin buzë lumi...e morëm edhe atë e dërguam në shtëpi të
fëmisë. Vajzën e kërkoi menjëherë një familje nga Franca,
kurse djalin dikush tjetër, nuk e di se si ndodhi me të, mami Sofa
thoshte se ishte shëndet ligë, është kujdesur për të dhe e ka
adaptuar diku, nuk e di se ku, kryesore në një familje të
sigurtë...duhej vepruar shpejtë e shpejtë që të mos diktoheshin këto
raste..Ishim të tmerruar nga kjo e papritur që na gjeti. Brënda një natë na ran në qafë dy foshnje jetim,
për një qytezë të vogël si Drenasi, na dukej se na ra rrufeja ishte si një dënim mbi
kokë. Nuk dinim çfarë të bënim më këto dy foshnjeve ? Duhej ti adoptonim sa më parë që të mos përhapej fjala, për ne ishte një katastrofë ! Pra duhej
ta mbanim sekret këtë gjë por që se sot, Zoti i madh nuk
harron asgjë...Agroni i perkthente Lorit të gjitha fjalët ndërsa
Mentori kishte ulur kokën dhe rrinte i menduar.
– Shumë e çuditshme kjo, tha kryetari, për një
vend të vogël si ky i yni, dy braktisje të foshnjeve që të ndodhin
brënda një nate..nuk e kuptoj se si është e mundur kjo !
Lori përshendeti ish-kryetarin dhe e falenderoj për dëshminë e dhënë...Tani ajo e kënaqur me të gjitha njoftimet e ditës nxitohej të mbetej vetëm për një çast dhe të mendojë për këtë rast. Dolën nga komuna që të tre pa i thenë gjë kryetarit për Luan Demën. Agroni mori leje që të shkonte dhe i la Mentorin dhe Lorin së bashku në taracën e një kafeneje.
Lori përshendeti ish-kryetarin dhe e falenderoj për dëshminë e dhënë...Tani ajo e kënaqur me të gjitha njoftimet e ditës nxitohej të mbetej vetëm për një çast dhe të mendojë për këtë rast. Dolën nga komuna që të tre pa i thenë gjë kryetarit për Luan Demën. Agroni mori leje që të shkonte dhe i la Mentorin dhe Lorin së bashku në taracën e një kafeneje.
– Mëndoj se jeni në prag të së vërtetes. Si do t'ia
bëni ? -e pyeti Mentori
– Duhet të hyj në kontakt me këtë Luanin, nëse
është daja i imi apo jo...vetëm me ADN mund
të vërtetohet, dhe si të ishte e mundur të kaloht përmes tij por në mënyrë legale, nëse ai pranon..
– Vështirë e ke, kush guxon ti dali përpara e ti
thotë Luanit se; " unë jam vajza e motrës tënde..".
– Pra do i thëmë Agronit, do më ndihmoje nesër...
– Se besoj , Agroni nuk guxon të përzihet më tej në
këto punë, e pash se ndihet i ftohur nga kjo dosja jote, nuk deshiron të
ketë trazira më njerzit këtu... si duket e shohin me sy të keq.
– E
kuptoj, pra do i thëmë Arianit, një tjetër mik që e kam njohur në Paris, do më ndihmojë, kthehet nesër, për momentin është ndalur në
plazhet e Durresit diku në Shqipëri.
– Gati të gjithë kanë ikur atje në Durrës...është vend i
bukur për pushime, ke dëshirë tëshkojmë, nuk është larg nga
këtu.
– Nuk mundem ta lë babain tim vetëm, e sheh është
duke ardhur, këtu në këtë kafene dalim mbrëmjeve. Rolandi iu
afrua Lorit dhe e përqafoi, e përshëndeti Mentorin dhe i shikonte
që të dy me habi, të buzëqeshur, si dy të dashuruar.
– Ky është Mentori, çuni i mami Sofës që e ke
njohur atëhere kur me ke gjetur këtu në shtëpi të fëmisë, i
tha Lori.
– Po, kam dëgjuar për ty nga ajo Tina...E vërtetë
është që ke ardhur nga Kanadaja për të marrë pjesë në turneun
e shahut ?
– Po, ia ktheu Mentori, është një pasion dhe një
kënaqësi që ka lidhje me trurin, gjithnjë truri është në
kërkim...por kam ardhur e dua të vizitoj këtu vendlindjen time,
shokët e shoqet...
– Bukur shumë, të uroj sukses në këtë turne..i
tha Rolandi. Lori filloi ti tregojë Rolandit për të rejat që i
kishin zbuluar së bashku me Agronin dhe Mentorin, i tregoi edhe
rrëfimin e ish kryetarit, i cili i kishte thënë Lorit se është
bërë një ngatërres aty në lidhje më vendin se ku është gjetur
ajo foshnje.
– Nuk të kanë gjetur pranë lumit ? -pyeti i
habitur Rolandi.
– Jo babi, tek lumi e kanë gjetur një foshnje
tjetër, një djalë edhe atë të nesërmen, kurse mua nëna ime më ka
vendosur para derës së shtëpisë së fëmijve ku e ëma e Mentorit
më ka gjetur dhe është kujdesur për mua.
– Tani më kujtohet, -tha Rolandi, -nuk e di se si ka
ndodhur por mua më pyetën në telefon e më thanë; "e do një djalë apo një vajzë" Unë kisha
dëshirë ta kem një vajzë, dhe të zgjodha, nuk më ka shkuar
mendja atëherë për fatin e këtij çunit. Mirëpo kur pyeta për , më thanë se të kanë gjetur buz lumit...
– Jo, Roland, i kanë ngatrruar këto dy raste- tha Mentori. Nëna më tha se
vajzën e ka gjetur ajo para derës së shtëpië së fëmijëve, ngjitur
më qëndrën shëndetësore, kurse për foshnjën tjetër këtë çunin, nuk më tregoi se ku e
kanë gjetur por këtë e mora vesh sot nga ish kryetari...
– Këtu pra qënka një mister, -tha Rolandi. Si ka mundësi që brënda një natës të
gjenden dy foshnje të braktisura në një vendë aqë të vogël si ky, tepër e çuditshme apo jo ?
– Unë kam ardhur këtu ta gjejë nënë time, ç'ka lidhje ky çuni më rastin tim ?
- Nesër do e pyes nënën time edhe një herë, mos di gjë për këtë
djalin...-tha Mentori.
– Mos e pyet fare, të thash, mua më intereson të gjejë nënën time. Shkojmë babi, jam e lodhur, më duhet të pushoj tani, nesër do
shihemi Mentor.
– Unë banoj në skaj të qytezës, -i tha Mentori, -po
deshe nesër eja të ftoj për kafe.
– Do e shohim, më mbetet t'i dal përpara këtij
Luanit..tha Lori..
– Mami dyshon se Luani
është vëllau i mamit tuaj, kështu më tha në telefon.- tha Mentori.
- Pyete edhe një herë në telefon, merr informata të tjera rreth saj pra...
- Pyete edhe një herë në telefon, merr informata të tjera rreth saj pra...
– Mirë, do përpiqem të bëjë ç'është e mundur,
ika edhe unë tani, më duhet të përgatitem për turneun, jam i
lodhur, -tha Mentori dhe u largua.
Rolandi mori për krahu Lorin kurse Mentori u drejtua rrugës këmbësore, aty afër komunës ndaloi një taksi dhe hyri në veturë. Të nesërmen në ora 10 Lori u paraqit përsëri në Komunë, u takua me kryetarin i cili e priti me kënaqësi në zyrën e tij. Lori filloi ti tregoi në anglishte kryetarit se diten e djeshme, përmes telefonit nga mamia Sofie, kishte marrë njohuri se Luan Dema, nënpunësi që ishte prezent këtu dje, ka mundësi që të jetë i vëllai i mamit të saj.
Rolandi mori për krahu Lorin kurse Mentori u drejtua rrugës këmbësore, aty afër komunës ndaloi një taksi dhe hyri në veturë. Të nesërmen në ora 10 Lori u paraqit përsëri në Komunë, u takua me kryetarin i cili e priti me kënaqësi në zyrën e tij. Lori filloi ti tregoi në anglishte kryetarit se diten e djeshme, përmes telefonit nga mamia Sofie, kishte marrë njohuri se Luan Dema, nënpunësi që ishte prezent këtu dje, ka mundësi që të jetë i vëllai i mamit të saj.
– Nuk e besoj këtë ! -tha kryetari. Ai ka dy apo tri
motra, ku ta di unë, të gjitha janë të martuara dhe janë serioze !
– Po ndoshta edhe nëna ime tani është diku e
martuar, -tha Lori, ndoshta edhe ka fëmijë, si dihet... më duhet ta
pyes Luanin për motrat e tij, duhet të më ndihmoni ju ose Agroni, perfundoi Lori.
– Kurrësesi jo ! Nuk mundem ta vejë në dyshim familjen
e këtij personi që e njohim mirë, nuk guxoj. Nëse e ke vrejtur, dje ai
Agronin e shihte me sy te keqë...
– E si ta gjej ndryshe nënën atëherë, më thuaj ?
– Nuk kemi të drejtë të përzihemi në jetën
private dikujt nëse e pengojmë. Vetëm nëse ajo ka guximin që të
vijë dhe të ju pranojë, ti e ke bërë detyrën tënde, e tërë
qyteza e ka marrë vesh këtë ngjarje, nuk ka më as nevojë për ta
shpallur në radion lokale këtë rast, të gjithë e kanë në gojë
vetëm bisedën tënde.
– Ju edhe po më akuzoni tani ? -tha Lori. Sipas kësaj, unë
qenkam fajtore ?
– Jo, nuk ju quaj fajtore por njerëzit më të cilët
jeni endur e kanë përhapur këtë ngjarje tani ka marrë dheun dhe
është bërë ngjarje e dites në Drenas. Do ketë pasoja po
qëndruat më tepër këtu, do bëhen gjaqet...
-Po pse ? vetëm se po e kërkoj nënën time, origjinën time ?
-Ti nuk je rritur këtu, është ende një mentalitet i komplikuar, këtu mbretron ende ligji i kanunit të maleve...
-Po pse ? vetëm se po e kërkoj nënën time, origjinën time ?
-Ti nuk je rritur këtu, është ende një mentalitet i komplikuar, këtu mbretron ende ligji i kanunit të maleve...
– Këtë e di, për ndryshe do isha rritur në preher
të nënës sime, e këto ligje nëna ime nuk i ka vendos, këto
ligje të mbrapshta kanë dalë vetëm nga mendja e disa sundimtarëve
tuaj gjoja se e kanë shitur veten të zotët..
– Këto ligje, Lori, janë qysh prej shekujsh në këto
troje tona, jemi të detyruar ti rrespektojmë.
– Ligje të nderit të imagjinuar apo ligje reale në
terren ?
– Secili e ka për vete, ai që i rrespekton këto
ligje ndiehet krenar e jo i përulur, tha kryetari.- Ju, zoti
kryetar, a e mbroni Luanin, nënpunësin tuaj apo mbroni ligjin e
kanunit temaleve ?
– Lori, e nderuar, nuk mund të shkojmë më tej në
këto kërkime, nuk janë aspak të dobishme për askend...
– Për mua po, kjo ngjarje ka peshën e gati tri
dekadave që e mbaj mbi supe !
- E çka mundem unë te bej më teper ? Luani sot as qe
ka ardhur në detyrë, me ka dergaur një mesazh, është larguar nga
Drenasa ka qe dy orë.
- Pse nuk më tregove që në fillim, ku ka vajtur ?
- Me duket ka marrur pushimin veror, ka vajtur në
Durrës.
- Në Durrës... e tërë qyteza i paska mendet vetëm në
Durrës tek pushimet, tek pllazhi...po edhe unë
kam hallet e mija, per ate kam ardhur ketu, kam mundur edhe une te
shkoj ne pushime kete vite ku te kisha dashur por i kamsakrifikua
pushimet për ketë rast e juve si duket talleni me hallet e mija...
- Nuk mundem me tej te ju ndihmoj Lori...
- Mirë pra unë do shkoj qe tani menjehere tek
departamenti francez, patjeter se do jeni i
detyruar te më ndihmoni. E keni per detyr! Kur i permendi
departamentin francez atehere kryetari u ndal, mbeti i menduar, i
kryqoj duart dhe kafshonte buzët.
- Po nese mami yt nuk don te ju lajmrohet, çka mund te
bejë une ? Lori nxori shpejtë nga çanta tri katër qese najloni te
tejdukshme dhe i hodhi mbi tavolin.
- Këto i ke porosi nga unë, posa te kthehet Luani nga
Durresi, i thuaj pra qe ti marri në pytje te tri motrat e tij...e ka
për detyrim !
- Përndryshe ?
- Do gjejë një gazetar, tek e fundit do të dali kjo
fshehtesi e tridhjet vitesh...s'ka ç'ka të më bëje Luani...
- Imagjino njëherë Lori. Sikur te vije dikush e të më thoshte mua se motra e
juaj ka lënë një femij "kopil", e din ti se ç'farë
turpi është këtu te ne ? Unë kam frikë se ai do e vras motren e tij, ose do bëhet edhe më
keq se sa ti e mendon, ne fund, ti do mbetesh prapë pa e parë mamin
të gjallë....
- Se besoj se ka nejrëz aqë te semuar qe te mbysin
motren e tyre për gjëra që kanë ndodhur para gati tridhjetë vite..-tha Lori.
- Është qeshtje e rëndë kjo punë Lori, ti si
kupton telashet tona, çështje nderi është ketu...
- Luani është burrë i ndershem, do zemrohej rëndë
po te te degjoje keto fjalë...
- Nuk po e zgjasim me tej, qeset e ADN-it po i le këtu
dhe tek missionaret francez. Po sa te kthehet Luani nga Durrësi, i
thua që tua percjelli këto qese motrave të tij, më mirë do i bie
kështu, pa hidherime, kjo eshte e drejta ime ligjore sipas tegjitha
konventave nderkombtare ku ç'do njeri ne kete botë ka te dreten te
gjeje origjinen e prinderve te tij. Këtë qeshtje mundem
ta vijoj edhe per mes një avokati, por e mira e te gjithve do ishte
qe te mos me shtyni deri aty. tha Lori dhe doli nga kabineti i
kryetarit. Posa doli Lori nga komuna u degjua telefoni i saj ne çantë, e nxori shpejtë dhe e hapi pastaj iu pergjigjë...
- Mirëdita Agron, ç'kemi të re ?"
-Lori, më thanë se Luani ka shkruar për pushime në
Durrës, mirepo para se teshkoje ka ardhur tek unë, më është
kercnuar, gjoja se unë jam fajtor per hetimet qeben ti...është i
zemruar, duhet te ruhemi nga ai, tani kam frikë, me kuptoni.
Është qeshtje nderi, nuk mundet te perballoje këtë qe e motra e
tij ka fshehur një "kopil" këtu e sa vjete...te ne ky
është një akt teper i rëndë...te kam paralajmruar se do kete
pasoja..."
- Mua nuk më interesojnë fare pasojat Agron, vetem
ligjin e drejtësisë e ndjeki !"- tani është shkaktuar edeh
polemika tjeter, tërë qyteza e ka marrur veshë se nukështë më
ne pytje vetem një vajz, por edhe një çun i humbur po atë
natë...ketu zihet një mistere, pra mundem te ju ndihmoj vetem
fshehurazi permes telefonit, nuk duhen te na shofin së bashku...Të këshilloj që njëherë të largohesh nga këto kërkime, kthehu në
Paris , degjom mua…"
- Mirë pra te mbesim në kontakte, diten e mirë. Do
kthehem në paris vetem pasiqe ti kryej hetimet e duhura... tha Lori
dhe mbylli telefonin e zemruar. Duke hecurrruges rrugës këmbesore
njerzit e shifnin Lorin me një sy tjeter tani, edhe më tebezdisur,
njerzit thuaje se frigoheshin edhe nga hija e saj. Pa i nderruar dy
hapa kur prape u degjua celulari. Këtë here ishte Mentori.
- Urdhëro Mentor, mirë je ?"
- Jam perlarë mbrëmë me Luanin, gati qe nuk jemi
mbytur, per fatë policia kalone atë moment aty pari..."
- Ku je tani, po vij te te kerkoj, po e marr
taksin...pritë aty, - tha Lori.Pas disa minutave Lori arrin tek
Mentori, ia fshinte hundet e pergjakura mefaculete...
- Ke mundur te perfundosh edhe më keqë, i tha Lori.
- Mamit nuk i tregova per kete turnir qe pata me
Luanin...u ndam si ne Pat !Lorit i shkoi buza ne gaz dhe e perqafoi
dhe e mori e shterngoi me dy duart perqafe...
- Tani më ke mbetur vetem ti që me del krahë ne
fushaten time, tha Lori.
- Kurse ti do me mbeshtesish ne turnir, per
javen e ardhshme.
- Se besoj se do qendroj me teper ketu pari, do iki
njëhere në Paris derisa te qetesohet gjendja, -i tha Lori.
-Qfare te qetsurit, tash veç sa ka filluar te ndizet fitili ketu ne Drenas e nuk dihet se ku mbaron...-.ia priti Mentori me te qeshur.
- Ku është tash Luani ?
-Qfare te qetsurit, tash veç sa ka filluar te ndizet fitili ketu ne Drenas e nuk dihet se ku mbaron...-.ia priti Mentori me te qeshur.
- Ku është tash Luani ?
- Është nisur i zemruar për në Durrës, gjoja se
për ti kaluar pushimet por me sigurika shkuar atje me një qellim,
ka ndoshta atje motren..ka shkuar i hidheruar, kamfrikë se do i
qeroje hesapet me motren e tij, ështe gjakënxehtë, kam frikë se
mosdo kaloje keqë kjo ngjarje..
- E çka mund te bejë unë nga ketu ?
- Asgjë ! tha Mentori. Atje në Paris kur e takova
Rizon në "bellaçao" nuk më foli se do hasi ne
ketoveshtirsi, - tha Lori.
- Ndryshe shifet bota nga atje, largë jemi nga Parisi, tha Mentori.
- - Po mani çka te tha tjeter në telefon ?
- Më tha; "ruju biro" dhe me qortoi qe e
dhash emrin e Luanit.
- Po sa është e sigurt qe ajo është motra e Luanit
?
- Më tha se njehere e kishte parë ne tregë Luanin me
një moter te tij, por nuk emban mend se cila ishte prej tyre.
- Po biseden e ish kryetarit ia hape se ç'ka thënë
per çunin e gjetur tek lumi ? - epyeti Lora.- I thash se edhe ai e
ka shprazur thesin, i ka thenë te gjitha...më tha se atë natë
kurkjo motra e Luanit e ka sjellur foshnjën e saj para derës së
jetimores, e kam vrejturse mbante një mantel apo palltë ngjyrë
kafe. Kur të nesërmen polica e sollen neorfelina edhe këtë çunin,
më tha, u habita se vrejta se çuni ishte i mbështjellur mëtë
njejten mantilë qe ia pashë asaj vajzes mbremjen e kaluar. Mami më
tha atëherese çunin e kishin gjetur disa fëmijë qe zënin peshqi
aty buzë lumit, i kane ndegjuarklithjet e tij dhe menjëhere kan
lajmruar policinë ku pastaj e kane sjellur neorfelina.
- Pra, ka mundësi se mami im te kete lindur bineq, një
vajzë së pari e pastajndoshta disa orë më vonë pasi me ka
sjellur ne orfelina natën, duke u kthyerrruges e kane rrokur
dhembjet tjera dhe e ka kuptuar se pret edhe një vajzë
tjeter?- tha Lori.
- Po, shtoi Mentori, mendoj se keshtu ka ndodhur,
mirepo se besoj se ka paturkohë as që te vertetoje se a është
vajzë apo djalë ne ato momente, në mendjen e sajdhe te gjdokujt,
mendon se bineqet jane ose dy vajza ose dy djemë, te rralla
rastekemi kur lindin bineq te rrejshem, siç i quajmi... perfundoi
Mentori.
- E si t'ia bejmi tani ?- tha Lori.
- Nuk di se ç'të thëmë, një detektiv ose një
avokat ndoshta do kishte kryer punë,policia e dijmi qe nuk mirret me
keto punë gjetjesh te njerzve.
- Tani e kuptoj se mami im nuk e pska patur mendjen
kurrë qe te me kerkoje, nukështë më ketu vetem çeshtja ime por
edhe e atij çunit te gjetur te lumi... tani, moste pyesim fare se
ksuh mund t jete babai ynë...
- Ti tani, a je ne kerkim te mamit tuaj apo te atij
çunit ? Te më ndegjosh mua, le ate rehat, ku dihet se ku ka
perfunduar, tha Mentori.
- Edhe këtë nuk e prisnja. E pyete mami Sofien, mamin
tuaj se çka ndodhur meçunin, se ku e kane adoptuar e dinte ajo ?
- Më tha qe te mos mirrem fare me keto kerkime, më
mirë për mua...edhe ishkryetari na tha; ishte situat e veshtirë,
duhej mbajtur sektrete keto gjera qe te mosbezdisej tere qyteti...
- Nese mami yt nuk e din kete gje se ku ka perfunduar
kjo foshnje, kush atehere ?
- Do e pyesim edeh nje here ish kryetarin, po deshe
shkojmi tek ai...
- Njeherë më brengos sjellja e pakontrollueshme e
Luanit posa te mbrrijë në Durrës, si ka mundësi q ta kontaktoje me
telefon te motren e saj qe te mos indodhi ndonjë e keqe ?
- Dalim pra, duhet ta pengojmi një tragjedi. Luani
para se te me rrokte per gjoksimë tha; a din ti se motra ime është
e martuar, ka edhe femij tjere, çka mendon seburri i saj do rrije
duar kryq posa te marri vesh për këtë kopilicë te fshehur paragati
tridhjet vite ?
- Kete se kisha pritur as unë, ia ktheu Lori. Mos ndoshta
Luani ka shkuar qe ta shpetoje motren e tij nga i shqoqi i saj atje në Durrës, ku i dihet...ndonjë kerrcnimit ?
- Shifej se ishte i qartur krejte nga ftyra, i zemruar,
i eger dhe i pa kontrollushem,mendova njehere se do me shqyej ne
dysh...tani ia besoj pakë hidherimin e tij. Mendja i ka shkuar se ti
do te hulumtosh me tej qofte permes radios lokale apointernetit do e
gjeje mamin tuaj dhe do e vesh ne pozitë te keqe tere familjen e
saj,te burrit te saj e gati te tere qytezes..tha Mentori.
- Mirë, shkojmi apo jo në Durrës ? - tha Mentori.
- Ti ke henger grushtë njëhere nga Luani, tani radhen
e kam unë, behemibarazim... tha Lori dhe u drejtuan drejte stacionit
te Autobusave.
- Do e marrim një kombinet janë më te shpejtë, tha
Mentori, me vjen keqë për shokët që më presin në Burim për turnir por
nuk kam tjetër mundësi, jamangazhuar që të ndihmoj, tani nuk dua te
ju lë vetun.
- Falemnderit Mentor, nuk do jua harroj kurrë këte te
mirë..
- As unë nuk do e harroj grushtin e Luanit deri sa te
arrijë ne Montreal...po
- Rolandin se lajmrove ? tha Mentori.
- Ku di babi im se ku i bie Durrësi ? Do ia nisi
rruges një mesazh teksto...ecimpra më shpejtë.
Perballë gjyqit të drejtesisë.... Në komun situata
ishte keqsue se tepermi, te gjitha planet ishin anuluar, turniri
ishahut do mbahej por pa shpresa qe te fitoje Mentori qe tani më
ishte kyqur ne njepasion pa fund pas Lorit. krytarin e brengoste kjo
situat, disa sponzor nga komunaqe kishin dhene kontribut ne kete
pjesmarrje te Mentorit ne turnir kishin anuluarmbeshtetjen e me
tejshme te shpenzimeve te tij, aat ishin ankuar tek kryetari se
doanulonin çdo kontrat me të. Edhe ish kryetari i komunes zoti
Kastrati ishte marrur ne pytje nga organet hetuse nderkombtare. Një oficer i administrates civile franceze e kishte marrur në pytje, rreth dy orë e kishte mbajtur duke e pyetur mbi te kaluaren e tij
rrethë sistemit te adoptimeve qe ishin bërë ne te kaluaren para
tridhjet vitesh... Nepunësi francez mbushi një formular dhe një
proces verbal ne nje fletore te posaçme, pastaj iu drejtua perkthyesit qe t'ia
perktheje këte shenim ish kryetarit.Pasi e ndegjoi mirë
procesverbalin nga perkthyesi, zoti Kastarti, duke i rrudhur krihet, si i habitur nga pyetja qe i shtrohej u mundua t' ia ktheje pergjigjien oficerit francez;
- E çka te bejmi ne tani pas sa e sa vitesh qe ka ndodhur
kjo ngjarje, unë nuk jam fajtor- tha ish kryetari.
- Ne nuk ju akuzojmi, thjeshtë, është një procedur
ligjore, te dihet se si kane ecur punet dikur ne kete komun.
- Une si krytar ish-kryetar, kisha dy ligje, një të
pushtuesve dhe atë te kanunit të maleve, pra nuk e mbaj vehtën
fajtor se, duhej vepruar sipas këtyre dy ligjeve, sipas atij të
pushtuesit dhe këtij kanunit popullor. Këto dy foshnje që erdhen
pa pritur e kujtuar në Drenas, për ne ishin si dy meteor që
zbrisnin nga qielli, nuk dinim ç'te bënim tjetër përpos ti
adoptonim këto dy foshnje diku sa më largë ketij vendi dhe sa
më shpejtë...
- Mirë, pajtohëm më zakonet tuaja zotri, nuk e kemi
ndermend t'ua hjekim ketoligje. Ne jemi paqërujtes dhe ndihmës te
një krijimit te nje baze shtetrore qe neser kur te keni shtetin tuaj
në duart tuaja ta mbani dhe qeverisni ju më plotë rrespekt dhe
dinjitetë si të gjitha vendet e tjera demokratike duke rrespektuar
ligjin e republikës. Pra, nuk jemi këtu që të ushtrojmi
demokracine tek ju për herë të parë, ne kemi kryër misione tjera
në katër anët e botës, në të mirë te njerzimit.Qellimi yni
është qe te ushtroheni edhe ju, po flas tani per kryetarin e ri te
kesajkomune se di duhet te veproje ne keto raste siç ju ka ndodhur
dikur juve, çfareduhet te ndermarri kryetari i tanishem i komunes
sikur te ndodhte nje rast i tillë siky qe ka ndodhur para njezet e
tete vitesh ? Pra ne jemi ketu qe ti shtrojmi se bashku keto ligje
delikate qe edhe spe delikate iperkasin te drejtave te njeriut. Zoti
Kastrati i pohonte me kokë komiserit dhe gjithnje me kembngulje
mundohej te mbrohej me argumentin se gjoja ligjet popullore te
atehereshme ishin te pashkelura, kodi i kanunit nuk lejonte qe një
femër te ketë femijë te regjistruar pa aktin e marteses, ishte një
gjë absurde ne keto anet tona qe te mbahej një femijë në gjirin
e familjës jashtë martesës, ai fëmijë do njihej njihej si
"kopil" nje femijë i mallkuar. Komiseri francez e ndegjoi
mirë me vemendje zotin Kastrati, i shprehi keqardhjetrrethe këtij
rasti ndaj qytetarës së tyre Lorit e cila e kishte informuar këtë
zyre pa dijen e Rolandit.
- Ne do ta marrim në pyetje edhe Rolandin, babain
ligjitim të Lorit, megjithese Lori, kjo është tani e moshës
madhore dhe si adulte ka të drejtën e saj të kërkoje origjinën e
saj biologjike ku prinderit e saj biologjikë nuk guxojnë ti ikin
këtij ligjit, se janë te detyruar ti nënshtrohën rezultateve te
ADN-it pa marrur parasysh se a do këtê apo jo konflikte në
familje. Kjo është e drejta e saj. Neve tani na intereson edhe
dëshmija e juaj, të na tregoni saktesishtë si ka ndodhur adoptimi
i kësaj foshnjës, nuk po pyesim për rastet tjera...
- Une ia thash dje kësaj vajzês, Lorit, edhe para
kryetarit të tanishëm të gjithë të vertetën. Une isha vetem
nenshkrues i ketij akti, te gjitha procedurat ligjore i ka kryer
zonja Sofie Morina, që ishte ne ate kohë mami e qendres
shendetesore dhe si mbikqyrëse e fëmijve aty në spital.
- Neve na tegoi Lori edhe për rastin tjetër, të një
foshnje qe eshte gjetur po te njejten kohë buzë lumit. Fjala është
per një çun bonjak i cili nuk dihet se ku ka perfunduar, si ka mundësi
kjo që të regjistrohën dy raste mbrenda një nate në një
vendbanim aqê të vogël, mos vijn keto dy foshnje nga e njëjta
lindje ?
- E pa mujtun !- iu pergjigj zoti Kastarati. Me çfare te
drejte ju mi hidhni te gjitha fajet mua tani pas sa dekadave, tani më
nxjerrni telashe edhe më atë çunin, pakë kemi telashe me këtë
gocen ? Ndermjetesuesi francez i beri shenjë që të qetësohej.
- Ne kemi për detyrë të marrim hetime, nuk e kemi
ndërmend të ju akozojmi në asnjë mënyrë. Deshmija juaj lehtëson
hetimet e metejshme qe duhet te ndermarrimper njohjen e prindit te
Lorit e cila duhet t'iu nenshtrohet ushtrimeve te analizaveper
identifikimin e prindësis ndaj vajzes se saj. Pra ne zvatojmi ligjet
ketu nekomunen tuaj, ligje qe duhet te shqyrtohen edhe ne te ardhmen
ne vendin tuaj si ne tëre botën mbarë, besoj së kjo është
detyr edhe e imja dhe e juaja qe jemi ketu si ndermjetsues per
te miren e te gjithëve.
Luan Dema ngiste makinën e tij më shpejtësi rrugët
gjarprore e plotë rreziqe e kthesa të një pasnjëshme qê
ngjiteshin tatepjetë dhe zbitnin paparitmas përsëri në një etap
tjetër të këtij ciklit pa fund duke u perseritur gati se i njejti
pejsazh i alpeve shqiptare, shkëmbore të larta e madhështore më
një relief të ngitur thepa thepa e qe ngjanin ne male te pashkelura
qe aty këtu herë pas herë nga dritarja e makinës vërente nga
jashtë ndonjë shtëpi të vjetër ndertuar më gur, mu në maje
te një bregores. aty këtu dukêshin edhe kulla te vjetra pa
dritare, si pyrgje të astrologëve, vendbanime të izoluara me
kullosa për rreth, tufa bagetije delesh e dhi të kuqe e të
bardha hipur mbi shkembijët ngritur cip perpjetë mu buzê rrugës.
Shënja gjallêrije vrehej gati se në çdo bregore, përplotë me
kuaj e kafshë tjera qe kullosnin ne terrasat adekuate te rrethuara
me gur nga fshatarët e këtyre anëve piktoreske plotë gjallëri
që mund të hynin ndoshta edhe si imazhe të veçanta ndonjë
agjencie turistike më një publikim të një albumi fotografik të
suksesëshëm.
Mendimet dhe lodhja e rrugës si dhe netët pa gjumë
nga hallet qe e iu kishin shtuar këto ditê Lunit, vinin e
vështirsonin rrugëtimin e tij, ofshante shpesh në çdo kthesë,
fshinte ndiersët më shami, nga vapa dhe pinte ujë herë pas here
dhe prap mendimet e çonin disa dekada mbrapa...
Si tani i kujtohej Zana, motra e tij binjake me
Violeten, kur ato dyja ndiçnin mêsimet në shkollen medicinale në
kryqendër. Ato vite Zana, ende nuk i kishte mbushur te 18-etat, i
kujtohej si sot kur ajo nganjêherë kthehej me vones në shtëpi pas
mbarimit te klasës, e ftyra e saj lëshonte buzeqeshje e hare si një
vajzë ku për herë te parë kishte rënë ne dashuri...
Luanit tani i kujtohëshin këto detaje një pas një, i
kujtohej edhe zëmrimi i saj kur, pas disa ditësh e javësh, ajo
krejte kishte ndryshuar, nuk ishte më ajo Zana e maleve si e
thrriste kështu shpeshëherë me përkdhelje Luani, e
përparshmja, ne ftyrene saj më nuk lexohej buzëqeshja por ankthi.
Luani mendonte se ndoshta mos notat e saja të dobëta të mësimit
në shkollë ia kishin ndryshuan edhe pamjen aqë shpejtë. Pas disa
javesh rresht, Zana shkonte shpeshëhere tek tezja e saj në
Prishtinë ku qëndronte atje meë javë të tëra, e kthehej në
shtëpi natën, zgjohej të nesërmen herët në mengjes e dilte nga
shtëpia më çanten e ngarkuar plotë libra e fletore, hipur
gjithnjë mbi bicikleten e saj pa u takuar gati se më asnjë
anëtar tê familjes së saj. Edhpse ishte sezona vjeshtore, vishej
më rroba të trasha tërë kohën, si një grua e jo më si
shoqet e saja. Poashtu edhe marrdhënjët në shoqërin e saj edhe
ato kishin ndryshuar, ajo më nuk ftonte shoqe në shtepi të saj,
nuk dilte më si dikur as nuk shkonte tek tezja si heart tjera, pasi
qe kishte diplomuar me sukses filloj te vishej me bluzen e saj te
bardh si motër medicinale qe praktikonte në ambulancën e një
fashati aty afër Drenasit, por nuk zgjati shumë. Ajo filloj të
izolohët, gati se tërë kohën rrinte në shtëpi kështu tërë
dimrin e gjatë lexonte libra të ndryshëm e degjonte hërë pas
herë tranzistorin mbi dollap në dhomën e saj. Poashtu as me
Violeten më nuk shoqerohej si dikur, motren e saj të dashur,
ushqehej gati se fshehurazi pas orarit, gjithnjë me pretekst se
gjoja nuk ka uri, nuk ka oreks e tjera...
Luanit i kujtohej tani gati se çdo gjest i saj,
shmangëjet në rrethin familjar, pikëllimi i saj në ftyrë,
vajtjet e ardhjet e Zanës tek një grua e një fshati nê periferi
të Drenasit, tek ajo Mania, një grua misterioze qê mirrej me
magji. Thonin për te se ishte falltore që lexonte në fundin e
filxhanit të kafes ardhmerinë e njerzëve por ajo zotrohej se ka
edhe aftësit tjera, ti gjeje fatë njerëzeve, ti paralajmroje
zemrat e thyera ose edhe ti bashkoje ato në raste dashurie. Manien e
vizitonin për çdo ditë vajza të reja qe ishin në hallë nga
ndonjë lidhje apo nga ndonjë ndarje qê shkatohej mes tê dashurve.
Flitej e perflitej shumë rreth saj se, kishte aftêsi
ti gjejë edhe njerëzit e humbur, t'ua gjejë atyre të
interesuarve, adresat, vendin se ku banonte, po ti sjellte një
shenjë nga ai personë dhe njerzit i besonin, u ndahëshin të
knaqur duke i lëne asaj ndonjë peshqesh për këtë ndihmë, i
lenin edhe para, ato që kishin mundësi, ndonjë kokerr vezë apo
sheqer apo kafe, djathë apo çdo gjë qe i vinte ishte i
mirëseardhur për këtë grua te varfër pa të ardhura tjera fare
që jetonte e vetmuar në një copë tokë aty buzë përroit të
fshatit, afër një mulliri të braktisur.
"Ah sikur ta dinja këtë..." - ofshante
Luani dhe ngiste veturen si i terbuar, here pas here levizte koken
në shenjë mllefi...
Zana, ditë pas ditësh ia kishte treguar të
gjitha dhimbjet shpirtërore Manjës, iu kishte rrëfyer asaj në
plotë besim, i kishte treguar asaj se kishte njohur një djalë disa muaj më
parë, por asgjë nuk dinte për të prej muajsh, sikur e kishte
lëshuar toka deh që prej atëherê nuk kishte asnjë lajm nga ai !
-Po emrin ia di, si quhej ? - e pyti Manja.
- Më ka thënë se e thrrasin Driton, mirëpo
mbiemrin nuk ia di, as nga cili fshat vinte, s'më kujtohet ! Ne posa
u njohëm aty tek ura në Drenas, ku pastaj në mbrëmje shkuam
buzë lumit, se pelqyem shumë njeri tjetrin që në shikim të
parë...nuk e di se si por u nxehëm njëherë më puthje të
pakontrolluara... bënte vapë, ishte mesi i korrikut dhe dielli
ende nuk kishte perenduar, kur pastaj u zhytem te dy në lumë,
notuam ashtu me rroba si ishim, për tu freskuar, më shpres se do
na iknin epshet e dashurisë...Uji ishte i kthjellët si loti dhe
merrte ngjyrë të gjelbërt që lëshonin hije shelgjet dhe
gjelbërimi për rreth lumit. Mendonim në ato çaste se po e
perjetonim një dashuri, diçka të jashtëzakonshme..
Kur dolëm në breg pastaj, i zveshëm rrobat e
lagura për ti terur nga rrezet e fundit të diellit...
- Dhe aty e humbët pasionin, nuk u përmbajtët më
tej ? - shtoi Manja. Po, të them të drejtën, e humbëm kontrollin që
të dy. Nuk ishte edhe aq faji imi as i tij, nuk dua ta fajsoj
as atë, nuk di se si ta përshkruaj me fjalë atë përvojen
time të parën, ram në dashuri dhe shkuam shumë largë,
vetem se tani, tani e pyes vehtën nganjëherë se çka ndodhi
me mua atë ditë ? Pse më humbi vetëdija, sikur të isha e
mpirë, më dukej vehtja, mbi një yll të largët, sikur isha
shkëputur nga toka, e pa mundur, nuk përshkruhën ato çaste
me fjalë. Kur përendoi dielli atëherë u ndamë. Më dha
puthjen e fundit dhe para se të ndahemi e lam të takohëmi
të hënën në Prishtinë para shkolles së Medicinës, qe nga
ajo mbrëmje më nuk u paraqit fare...më vjen perpara syve
vetëm se imazhi i tij më vjen gati se tërë kohën...
Manja më një gjest të ngadalësuar i vuri dorën
tek brezi Zanës, ia përkëdheli pastaj flokët dhe ia fshiu
lotët që i rrjedhni faqeve të njoma.
- Mos u shqetëso, do ta gjesh Dritonin së
shpejti, do kthehet. Nuk ka ku të shkojë, do martoheni, mos u
shqetëso për beben, zoti e ka shkrua kështu.
- Po si ta gjejë tani ? Ku është, pse nuk duket
më atje tek tek lumi, as te ura e vjetër, disa herë kam shkuar
me bicikletë andej pari dhe më nuk e shoh...nuk ia di as
miqësinë fare se, as më kë shoqërohej, asgjë nuk di për
të, "më quajnë Driton", kështu më ka thënë, asgjë
tjetër, nëse nuk më ka gënjyër...ku i dihet ? Të lutëm
Manja, më ndihmo, çka të bej tani, ditët po ikin, beba në bark
sa here shqëlmon ma then zemrën, e mjera unë, si ta lindi
kështu pa prind, ku ta gjejë Dritonin, athua, përmes magjis
suaj a ka mundësi të ma gjejshë ?
- Ke ndonjë shenjë nga ai ?
- Shenjë, ç'farë shenje po mendon ti...?
- Ndonjë dhurat apo ku ta di unë, ndonjë gjë
prej tij...s'ke fotografi, ndonjë letër apo dhurat... ?
- Jo, çfarë dhurate, çfarë fotografije, asgjë,
perveq, kur u ndam atë mbrëmje, këmisha ime ishte e lagur ende,
ai më dha një ndërresë të kuqe me portretin e një tipi
që e quajnë "çegevara" ... Të gjithë djemtë e
mbajnë kësaj vere, eshtë në mod., ndoshta e ke parë edhe
ti....?
- Po, më kujtohet ai mjekrrosh, e ke ruajtur këtë
ndrres në shtepi?
- Po, e kam në Prishtinë tek halla, do t'a sjelli
nësër, a mund të bëjsh diçka përmes kesaj ndrrese...thua
ti ?
- Patjetër se më duhet një shenjë së paku
perndryshe magjia nuk ka kurrëfarë efekti pa një shenjë së
paku.......do e gjejmë më lehtë, të garantoj, mos u brengos
tani ma sjell sa më parë atë bluzën që më fole...
=vijon=
=vijon=
ËSHTË E MREKULLUESHME TË FLASË TË MREKULLUESHME PËR DR DAWN. Unë jam Vanessa Canga. Kam pasur një bashkim të bukur me burrin tim dhe kam ndarë lumturinë, ngrohtësinë dhe dashurinë e vërtetë. Ne jetuam së bashku për 10 vjet dhe patëm dy fëmijë. Pak muaj më parë filluam të kishim probleme pafund dhe zënka të vazhdueshme. Shtëpia ishte plot me pakënaqësi dhe fëmijët e mi gjithmonë qanin duke na parë të ziheshim gjatë gjithë kohës. Më në fund, ai u largua dhe na ndërpreu të gjitha mjetet për të komunikuar me të. Bëra gjithçka që munda për ta rikthyer për shkak të asaj se sa shumë e doja, por pa dobi. DR DAWN më erdhi në ndihmë kur e kontaktova dhe më zbuloi se një grua qëndronte pas problemeve që kisha dhe ai më premtoi se do të më ndihmonte, gjë që e bëri kur ndoqa procedurat e tij të punës. Burri im u kthye në shtëpi tek ne dhe ne shpikëm gjëra. Ne jetojmë përsëri të lumtur së bashku. DR DAWN mund t'ju ndihmojë gjithashtu. kontakto me të përmes WhatsApp: +2349046229159
RépondreSupprimerEmail: dawnacuna314@gmail.com
*Nëse dëshironi të ribashkoheni me burrin/gruan tuaj.
*Nëse dëshironi të keni një martesë/marrëdhënie paqësore.
*Nëse keni nevojë për magji për të mbetur shtatzënë/shtatzënë.
*Nëse dëshironi të trajtoni infertilitetin.
*Nëse doni të hakmerreni/marrëni pronën tuaj.
*Nëse dëshironi magji promovimi.